پس از ۳۲ سال انتظار، اشک‌های مادر شهید «بهروز صبوری» به بار نشست و پیکر فرزند شهیدش شناسایی شد.
به گزارش اوای سید جمال و به نقل از خبرگزاری فارس، مریم اختری: آنچه در مراسم تشییع شهدای گمنام بسیار به چشم می‌آید، حضور خانواده‌های شهدای گمنامی است که هر بار با امیدی بی‌پایان برای رسیدن مسافرین چندین ساله خود در عقب کاروان‌های شهدا حرکت می‌کنند و شاید هزاران بار نام‌های روی پیکرها را می‌خوانند و مرور می‌کنند...
در این میان، مادران شهدا، دیدنی‌ترند... مادرانی که به اعتراف خود، هر لحظه منتظر بازگشت فرزند هستند و هیچ یک از اطلاعات تاریخی و جغرافیایی و آمار و شواهد نمی‌تواند به انتظار و امید آنها پایان دهد.
یکی از این مادران که شاید اغلب مردم این سرزمین اسلامی او را می‌شناسند، مادر شهید «بهروز صبوری» است. مادری که شاید به جرأت بتوان گفت در هیچ‌یک از مراسمات تشییع شهدای گمنام، حداقل آنها که در تهران برگزار شده‌اند، غایب نبوده است. مادری که سال‌هاست از لحظات اولیه برنامه تشییع، با قاب عکس «بهروزش» در مراسم حضور می‌یابد و هر لحظه از نام‌های روی تابوت‌ها نشانه می‌گیرد...
مادر شهید «بهروز صبوری»
شاید دیگر همه عادت کرده بودند که برای کمک به حال یک مادر بی‌تاب، با چشم‌هایشان، روی نوشته‌های تابوت‌ها، باید دنبال واژه‌های «شهید 18 ساله»، «گمنام 61»، «شهید سومار» و غیره بگردند...
دیگر همه می‌دانستند «بهروز» او «خیلی زیباست» و همه می‌دانستند تنها آرزوی «مادر بهروز»، این است که «بعد از این همه سال تنها یک بند انگشت از فرزندش را برایش بیاورند...»، و اشک‌هایش بند نمی‌آید وقتی می‌شنود «شهید 18 ساله‌ای از سومار نیامده...» و ناامید به خانه برمی‌گردد... به قول امام خامنه‌ای «چقدر سخت است خانواده‌ای مفقودالاثر داشته باشد، خیلی سخت است...هرلحظه‌ای برای آنها مثل شب عملیات است. دائم در حال نگرانی‌اند... آیا او را خواهند دید؟»
پیکر «بهروز صبوری»، در اردیبهشت ماه سال 1389 به همراه جمعی از شهدای گمنام در دانشگاه خلیج‌فارس بوشهر به خاک سپرده شده بود و امروز پس تحقیقات گسترده ژنتیکی این شهید عملیات مسلم بن عقیل، منطقه سومار شناسایی شد.
و حالا، این مادر است که می‌گوید «امروز که پیکر بهروزم شناسایی شد، دیگر در دنیا آرزویی ندارم...».