ن والقلم و مایسطرون ” این کلام خداوند بخشنده و مهربان است که در قران کریم به قلم قسم یادکرده است و این نشان‌دهنده جایگاه و ارزش والای قلم در نزد پروردگار عالم می‌باشد.
دراین‌بین خبرنگاران شهرستانی که پا در میدان اطلاع‌رسانی گذاشته‌اند ، به نسبت خبرنگاران مراکز استان خطرات و آسیب‌های عرصه خبرنگاری را بیخ گوش خود احساس می‌کنند و با مفهوم دقت، سرعت و صحت در خبر را آشنا هستند؛ با مفهوم تکذیب خبر، احضار خبرنگار، بایکوت خبرنگار یا رسانه آشنایی دارند و خوب می‌دانند ترس از دست دادن شغل چه استرسی را هرروز به ذهن و روح خبرنگار وارد می‌کند.
همان‌طور که کاملاً واضح است خبرنگاران شهرستانی از هیچ حقوق و مزایای ثابتی برخوردار نیستند و این اولین گام آسیب‌های بر پیکره جسمی و روحی یک خبرنگار شهرستانی می‌باشد که مجبور است برای تهیه خبر در شهرستانی کوچک به هر دری بکوبد که گاه نوشتن برخی از همین اخبار و گزارش بلای جان خبرنگار شهرستانی می‌شود و حتی او را از شرکت در جلسات روزانه منع می‌کنند.
شهرستان اسدآباد نیز با دارا بودن 98 روستای مختلف، خبرنگاران پرتلاش و صادق و سخت‌کوشی را در خود جای‌داده است، امروز به یُمن حضور همین خبرنگاران اخبار و رویدادها و مشکلات دورترین نقاط شهرستان در دسترس همگان قرار می‌گیرد و همین اخبار و انعکاس مشکلات در تصمیمی گیری بهتر مسئولان استان و شهرستان در جهت پیشبرد اهداف و توسعه و پیشرفت شهرستان کمک شایان توجهی می‌نماید.
یک خبرنگار در آگاهی بخشی از جنبه‌های مختلف برای جامعه بسیار منشأ خیر و نیکی برای جامعه می‌باشد اما متأسفانه پول‌های میلیونی بیت‌المال در جیب دیگران می‌رود.
بسیاری از همین خبرنگاران که سابقه کاری طولانی نیز دارند همچنان در شرایط بسیار سخت و رنج‌آوری زندگی می‌کنند و باوجودآنکه همواره مشکلات و دردهای جامعه و افراد را انعکاس داده‌اند اما هرگز از درد و غم خود نگفته‌اند و باعزت نفس مثال‌زدنی خویش و باسیلی، صورتشان را سرخ نگه‌داشته و می‌دارند.
یکی از راه‌هایی که می‌تواند بار این مشکلات را به‌طور چشمگیری کاهش دهد کمک مالی هرچند اندک به‌صورت ماهانه به آن دسته از خبرنگارانی که کارمند هیچ اداره یا نهادی نبوده و حقوق‌بگیر نیستند، می‌باشد که در صورت تحقق این امر مهم شاهد حضور پررنگ‌تر این خبرنگاران ساعی و سخت‌کوش در تمامی رویدادها و انعکاس اخبار دقیق‌تر از شهرستان هواخواهیم بود.
هرساله با فرارسیدن روز خبرنگار انواع تعریف‌ها و توصیف‌ها از حرفه خبرنگاری مطرح می‌شود ولی دریغ از توجه و مساعدت‌های واقعی از خبرنگاران فعال شهرستانی و شاید بتوان فراموش‌شده‌ترین خبرنگاران را در این روز فعالان خبری شهرستان‌ها دانست وگرنه تعریف و تمجید را حتی کودک 5 ساله هم می‌تواند انجام دهد و چه نیازی به آقایان است.
خبرنگار شهرستانی تنها ابزارش قلم و کاغذ است و حتی در بسیاری از اوقات از داشتن ضبط‌صوت و دوربین هم محروم است چه برسد به لپ‌تاپ و تجهیزات و امکانات و ابزار خبری دیگر که این‌ها را حتی در خواب هم نمی‌تواند ببیند.
خبرنگار شهرستانی خبرنگاری است که به علت یک اشتباه کوچک سهوی در درج یک خبر که در اغلب اوقات نی مقصر منبع خبر است زحمات چندساله‌اش توسط مسئولان نادیده گرفته می‌شود و مورد مواخذه قرار می‌گیرد و شاید برای همیشه نزد فلان مدیر و مسئول مغضوب باشد.
خبرنگار شهرستانی وقتی مشکلی را در شهرستان می‌بیند به دنبال این است تا با نوشتن یک گزارش خوب و جامع مشکل شهرستان را حل کند و گره ای را باز کند اما با نوشتن گزارش تمامی مسئولان حتی کسانی که به این قضیه مربوط نیستند می‌آیند اظهارنظر می‌کنند که فلانی چرا گزارشت را این‌گونه نوشته‌ای چرا این‌قدر تیز و کوبنده است آخر یکی نیست بگوید ...
اینجا در شهرستان‌ها خبرنگاران گمنام‌ترین قشری هستند که شب و روز نمی‌شناسند تا در فضایی که هنوز تا اطلاع‌رسانی مطلوب فاصله‌ای به‌اندازه زمین و اسمان دارد تلاش کنند تا نه‌تنها برای ارتقا جایگاه اطلاع‌رسانی مبارزه کنند بلکه برای توسعه شهر و روستای محروم خود قدمی بردارند.
و شاید این روزها که خبرنگاران روز خود را به جشن می‌نشینند بازهم این خبرنگاران شهرستانی باشند که حتی در روز خود فراموش‌شده هستند و مظلوم واقع‌شده‌اند.
و این‌گونه است که هرروز که توهینی می‌شنویم، با دربسته‌ای مواجهه می‌شویم، در فلان جلسه از ورودمان جلوگیری می‌شود و یا پرخاشگری را برمی‌تابیم به خودمان قول می‌دهیم دیگر خبرنگار بودن را دوست نداشته باشیم ولی فردای همان روز بی‌مهابا قلم در دست می‌گیریم یا شاید بهانه‌ای از رضایت مردم می‌یابیم تا دوباره باشیم و دوباره بنویسیم.
بااین‌حال من - یک خبرنگار شهرستانی - هرروز به خود یادآوری می‌کنم که فراتر از همه خط‌کشی‌های ایجادشده در میان خبرنگاران در جای‌جای جهان مهم این است که من به‌عنوان یک خبرنگار در برابر دغدغه‌های مردمی که در کنار آن‌ها زندگی می‌کنم مسئولم و شاید از خبرنگار بودن حس مسئولیت‌پذیری را خوب تمرین کرده‌ام؛ بی‌آنکه به این بی اندیشم که آیا مسئولان از فعالیت گمنام و بی چشمداشت من چیزی می‌دانند یا نه.
علی گنجی-مسئول پایگاه خبری تحلیلی آوای سید جمال