راستش رابه مانگفتندیالااقل همه راست را بما نگفتند.گفتند:توکه بیایی خون به پامیکنی،جوی خون به راه می اندازی وازکشته پشته میسازی ومارا ازظهورتو ترساندند درست مثل اینکه
حادثه ای به شیرینی تولدراکتمان کنندوتنهاازدرد زادن بگویند.
آری،برای اینکه گلهاو نهالهارشدکنندبایدعلفهای هرز را وجین کرد واین جز با داسی برنده وسهمگین ممکن نیست.آری،برای اینکه مظلومان تاریخ نفسی به راحتی بکشندبایدپشت وپوزه ظالمان وستمگران را به خاک کشیدونسلشان را از روی زمین برچید.
امامگرنه اینکه اینهاهمه مقدمه است برای رسیدن به بهشتی که توبانی آنی.آن بهشت راکسی برای ماترسیم نکرد.کسی به مانگفت که آن ساحل امیدکه درپس این دریای خون نشسته است چگونه ساحلی است؟
کسی به مانگفت که وقتی توبیایی:پرندگان در آشیانه های خودجشن میگیرندوماهیان دریاهاشادمان میشوندوچشمه ساران می جوشند.
به مانگفتندوقتی توبیایی هیچکس فقیرنمیماندومردم برای صدقه دادن به دنبال نیازمندمیگردندوپیدانمیکنند.مال رابه هرکه عرضه میکنند میگوید:بی نیازم.
ای محبوب ازلی وای معشوق آسمانی!
ما بی آنکه مختصات بهشت موعود را بدانیم ومدینه فاضله حضورتورابشناسیم تورادوست میداشتیم وبه تو عشق میورزیدیم که عشق توباسرشت هاعجین شده بود وآمدنت طبیعی ترین وشیرین ترین نیازمان بود.ظهورتو بی تردیدبزرگترین جشن عالم خواهدبودوعاقبت جهان راختم به خیرخواهدکرد.

کلک مشاطه صنعش نکندنقش مراد
هرکه اقراربدین حسن خدادا نکرد

-برگرفته ازنوشته های سیدمهدی شجاعی(نویسنده ایرانی)