اسدآباد، شهری است با جمعیت بیش از یکصد هزار نفر، شاید اسدآباد به لحاظ ترکیب جمعیتی در ایران کم نظیر، و حتی بی نظیر باشد. در محدوده این شهرستان روستاهای همجواری هستند که متعلق به دو گروه زبانی متفاوت می باشند. هر چند زبان ساکنان اصلی شهر اسدآباد فارسی است. بعد از انقلاب اسلامی، مهاجرت ترکها و کردهای روستاهای مجاور به این شهر سرعت بیشتری گرفته، عموماً اهالی هر روستا در یکی از محله‌های حاشیه شهر و اتفاقاً در منتهی الیه مسیر مواصلاتی آن روستا به شهر ساکن شده اند. برای مثال اهالی روستای خاکریز در محدوده «چهارراه خاکریز»، اهالی روستای شیرزلی، در ابتدای جاده منتهی به این روستا، واقع در بلوار کشاورز، و به همین ترتیب اهالی روستاهای ترخین آباد، ملحمدره و بیاج در خیابان رفسنجانی، و اهالی روستاهای خنداب و قاسم آباد در محله پشت بیمارستان ساکن شده اند.

تراکم جمعیتی شهرستان اسدآباد، به نظر بالاتر از متوسط کشور است. روستاهای نسبتاً زیادی در اطراف این شهر پراکنده اند. اهالی این روستاها عمدتاً به زبان‌های ترکی، کردی و چند آبادی هم به زبان‌های لری و لکی صحبت می کنند. جنت آباد، گذرکجین، بادخوره، مزرعه بید، دهبزان، خاکریز، چنار عباس خان، ملحمدره، بیاج، هودرج و ترخین آباد، آجین، بوجین، سیراوند بهراز روستاهای ترک زبان هستند؛ آبادی‌های موسی آباد، قاسم آباد، لک لک، چشمه علی (چهچه قلی)، شمس آباد، کَمک، چارق، آقاجان بلاغی، امین آباد، سمیران، دهنو، ماوا، علی آباد، ایوراع، قره بلاغ، محمدآباد، حسن آباد، قره کن، ملاولی، دهبور، ده سفید، سوتپه، آهوتپه، طویلانعلیا، طویلان سفلی، حیدرآبادو نادرآباد روستاهای کردزبان هستند؛ چنار شیخ، حسین آباد و ویرایی (شیرزلی)، لر زبان هستند؛ و وندرآباد و خنداب و قاسم آباد هم لکی صحیت می کنند.