اما مشکلی که در این میان وجود دارد این است که تشکل های دانشجویی فقط نسبت به یک سری از مسائل که مشخص تر و مشهودتر و گاها سطحی و حاشیه ای هستند واکنش نشان می دهند و اولویت بندی خاصی بین دغدغه های آنها وجود ندارد. اگر نگاهی به مسائل ده سال گذشته که مورد انتقاد دانشجویان و تشکل های دانشجویی (چه انقلابی و چه غیر انقلابی) قرار گرفته است بیندازید می بینید که بیشتر به مسائل سیاسی انتخاباتی، هسته ای، مفسدین اقتصادی و حاشیه های کم اهمیت و زودگذر سیاسی اطراف دولت، مسائل کلی فرهنگی و مواردی از این دست پرداخته اند که با فرض با اهمیت بودن هم، حول چند موضوع محدود دور می زنند.

اما هم اکنون کشور درگیر یک سری از مشکلات است که تشکل های دانشجویی معمولا از آنها غافلند. برای نمونه موضوع قاچاق و بخصوص قاچاق تقریبا گسترده مواد مخدر به داخل کشور، گسترش روزافزون تولید مواد غذایی(از گوشت گرفته تا میوه و سبزیجات) غیر سالم و سرطان زا بواسطه استفاده از مواد نگهدارنده و کودهای شیمیایی غیراستاندارد، بالا رفتن افسارگسیخته قیمت ها و پایین آمدن شدید کیفیت محصولات دو شرکت بزرگ و نام آشنای داخلی که بارها و بارها از اعتبارات میلیاردی بیت المال بهره مند شده اند و به هیچ سازمان و نهادی هم پاسخگو نیستند، مشکلات بنیادین آموزش و پرورش در مورد تعلیم و تربیت صحیح و اسلامی و انقلابی کودکان و نوجوان کشور، کم توجهی دولت های کنونی و قبلی به تولید و اقتصاد مقاومتی(مثلا ندادن سهم تولید از یارانه) و یا موضوع اقتصاد غیراسلامی و سودها و دیرکردهای بانکی که مراجع عظام تقلید حرمت آن را بارها اعلام کرده اند.

اینها موضوعاتی است که شاید تک و توک توسط دانشجوها به آن پرداخته شده است ولی هیچگاه موج و جریان انتقادی مهمی برای این مشکلات و معظلات از طرف تشکل های دانشجویی ایجاد نشده است و شاید لازم است که از سوی دانشجویان که قشر بیدار و مستقل و آگاه جامعه هستند برای این موضوعات چاره جویی شده و مسئولین و مردم را نسبت به آنها حساس کنند.