در حالی که مذاکرات میان ایران و گروه 1+5 از صبح روز دوشنبه 29 خرداد (18 ژوئن) در مسکو آغاز می شود، بسیاری از کارشناسان عقیده دارند هیئت امریکا با آمادگی کامل به این مذاکرات نیامده است.

تیم امریکایی به ریاست وندی شرمن معاون امور سیاسی وزیر امور خارجه امریکا و با همراهی پونیت تالوار مسئول میز ایران در شورای امنیت ملی امریکا، گری سیمور مشاور ارشد باراک اوباما در امور خلع سلاح، و رابرت آینهورن دستیار وزیر امور خارجه امریکا در امور خلع سلاح روز یکشنبه وارد مسکو شده است.

اگرچه امریکایی ها در هفته منتهی به مذاکرات مکرر گفته اند که قصد دارند در این مذاکرات مسیری مشخص را پیش روی ایران قرار بدهند، اما به نظر نمی رسد که خود آمادگی ورود به یک مسیر مشخص مذاکراتی را داشته باشد.

کارشناسان عقیده دارند حداقل 4 دلیل وجود دارد که باعث می شود تیم امریکایی –به عنوان تصمیم گیرنده اصلی در 1+5 -آمادگی ورود به بحث جدی و سازنده را نداشته باشد.

1- فشار اسراییل. به نظر می رسد تفاهم پشت پرده امریکایی ها با اسراییل این است که در مذاکرات صرفا روز تعلیق 20 درصد و عدم لغو تحریم ها تمرکز کنند و به راه حل های دیگر مجال طرح جدی ندهند.

2- انتخابات اوباما. روشن است که باراک اوباما به این دلیل که در مبارزات انتخاباتی از جانب رقبای جمهوری خواهش متهم به کوتاه آمدن در مقابل ایران نشود، آمادگی تبدیل هیچ بحثی به یک توافق با ایران را نخواهد داشت. بنابراین جدی شدن تیم امریکا در مذاکرات تا قبل از نوامبر قابل تحقق نیست.

3- سیاست تغییر رژیم. سومین عامل این است که به نظر می رسد دولت اوباما اساسا نگران موضوع هسته ای ایران نیست، چرا که می داند ایران قصدی برای ساخت سلاح هسته ای ندارد. هدف اصلی دولت امریکا همانطور که در سخنرانی دکتر جلیلی در مجلس هم آمده پی گیری سیاست تغییر رژیم در ایران با بهانه کردن موضوعات مختلف از جمله موضوع هسته ای است. بنابراین، دولت امریکا اساسا به دلیل راهبرد کلان خود در قبال ایران آمادگی ورود جدی به مذاکرات را نخواهد داشت.

4- پای بند نبودن به توافقات گذشته. عملا هیچ نشانه ای وجود ندارد که امریکایی ها به اصول توافق شده در مذاکرات استانبول 2 و بغداد پای بند باشند. از جمله این اصول این است که مذاکرات باید گام به گام، مبتنی بر اصل عدم متقابل، مبتنی بر یک مدالیته جامع و بر مبنای ان پی تی باشد. رفتار امریکا در بغداد کاملا نشان داد که این کشور در عمل به توافقات جلیل اشتون در استانبول چندان جدی نیست و بعید است که در مسکو هم وضعیتی غیر از این رخ بدهد.