به گزارش آوای سیدجمال؛ گاهی وقت‌ها به گل‌های رنگارنگ قالی که خیره می‌شوی، با خود می‌اندیشی که این قالی جادوی دستان کدام انسان خوش ذوقی است؟ جادویی که ذهنت را به دوردست‌ها می‌کشد؛ می‌کشد تا کنار زنی که تمام هنرش را با نقش و نگار در قالب فرشی به تصویر کشیده است.

زن فرشبافی که اهل شهر آجین است؛ آجینی که وقتی او چشم به دنیا گشود، هنوز نام شهر به خود نگرفته بود و روستایی کوچک به شمار می‌رفت.

13 سال بیشتر سن نداشت که  کنار دست مادر بر پشت دار قالی می‌نشست تا شاهد باز شدن گره ای از مشکلات زندگیشان به واسطه دستان مادرش باشد؛

او به جای اینکه همانند هم سن و سال‌هایش در کوچه‌ها با چادر رنگارنگ به بازی کودکانه مشغول باشد، کنار دست مادر دردها را حس کرد و دم نزد؛

گاهی نیز با دستان ظرفیش خامه‌های رنگارنگ را را لا به لای نخهای سفید دار قالی رد میکرد و سنگینی دف را بر دو دستش میگرفت و بر دار قالی می‌کوبید؛ آنچنان که درد نداشته هایش با صدای دف تا مغز استخوانش تجدید می‌شد.

امروز این بانوی آجینی در اسدآباد با دستان جادویی خود که با عشق و علاقه تار  و پود قالی را می‌زند و هنری را به مردم عرضه می‌کند، در دل شهر اسدآباد کارگاه کوچکی به راه انداخته است که نه تنها بانوان اسدآبادی را آموزش میدهد، بلکه درآمدی برای خود و خانواده اش شده است.

در این روزهایی که بیشتر جامعه با نبود درآمد دست و پنجه نرم می‌کنند، او در مقابل این اقتصاد نافرجام مقاومت کرده و از آن روستایی که امروز نام شهر به خود گرفته، کوچ کرده و تحولاتی در زندگی خود داده است.

خانم عصمت مرادی همان فرشبافی که با لحنی عاشقانه از هنری سخن می گوید که تار و پودش از عشق به آن جان گرفته است.

از او پرسیدیم که چطور شد که به این هنر علاقمند شدی و امروز در لباس مربیگری فعالیت میکنی؟ ابتدا به کودکیش؛ همان جا که چشم به دنیا گشوده بود، گریزی کرد و گفت: این هنر را از مادرم به ارث برده ام چرا که همیشه کنار دستش آن را حس کرده و کمکش می‌کردم.

در خانواده ای مذهبی بزرگ شدم و در کنار کمک به مادرم به خواندن درس مشغول شدم؛ تا جایی مقطع کارشناسی را در رشته صنایع دستی اخذ کردم.

از سال 76 تاکنون به عنوان مربی در رشته‌های قالیبافی، گلیم‌بافی، گبه بافی و کیف دوزی با ادارات همکاری داشتم و در حال حاضر نیز مربی اداره فنی و حرفه ای در رشته فرشبافی هستم.

وی با بیان اینکه حدود سه سال پیش با سرمایه اندک یک کارگاه کوچکی را راه اندازی کرده ام، گفت: تاکنون در این کارگاه 217 نفر اشتغالزایی ایجاد کردم که بافندگان ما در منزل مشغول به کار شدند.

وی در ادامه از موفقیت‌های خود اشاره می‌کند: در سال‌های 79 و 82 به عنوان بافنده نمونه در سطح شهرستان و استان انتخاب و معرفی شدم و در سال گذشته نیز به عنوان کارآفرین در زمینه قالیبافی معرفی شدم.

خانم مرادی آنچنان فرش را ترسیم می‌کرد که گویی با آن زنده است و آن را حاصل زحمات و تجربه هزاران ساله هنرمندان گمنامی که عمر گرانمایه خود را صرف طراحی، بافت و رنگرزی کردند.

وی در ادامه سخن خود گریزی به وجود مشکلات و موانع در زمینه فرشبافی انداخت و گفت: نبود بازار فرش و محصولات در شهرستان یکی از اصلی‌ترین مشکلات است.

وی نداشتن پشتوانه مالی و سرمایه را برای توسعه کار خود یکی از مشکلات سد راه خواند و افزود: نبود دستگاه پرداخت فرش و دستگاه چله کشی موجب شده که برای این امر به استان مراجعه کنیم.

وی نداشتن بیمه را از دلایل اصلی دلسردی بافندگان فرش خواند و گفت: اکثر بافندگان واقعی فرش متاسفانه دیر متوجه بحث بیمه شده و زمانی به سایت بیمه مراجعه کردند که بسته بود و این امر موجب شد که کمتر از فرشبافی استقبال کنند.

وی با اعلام آمادگی برای توسعه کارگاه خود، گفت: ما میتوانیم با وجود سرمایه ای بافندگان را در یک مکان بزرگتر متمرکز کرده و ماهیانه مبلغ دستمزد به انها پرداخت کنیم که هم موجب ایجاد درآمد و اشتغال شویم.

انتهای پیام/ن