به گزارش آوای سیدجمال، به نقل ازبیتالاگ، به نظر می رسد رویای خودروهای بدون راننده در آینده دارد کم کم به واقعیت تبدیل می شود. مهندسان در طول سالها مداوم در حال رفع نواقص و توسعه تکنولوژی مورد نیاز برای این خودروهای بدون راننده بوده اند. شاید حالا که در آستانه عصر جدید حمل و نقل هستیم، زمان خوبی باشد که نگاهی به گذشته و نقاط عطف توسعه خودروهای خودگردان بیاندازیم.

۱: اَمریکن واندر – ۱۹۲۵

ماه اوت ۱۹۲۵، فرانسیس.پی.هودینا تور آمریکا را برای نمایش اتومبیل کنترل رادیوی خود (طرحی که از نیکولا تسلا وام گرفته‌شده بود) را آغاز کرد. خودروی او امریکن واندر (American Wonder) نام داشت، راننده با استفاده از امواج رادیویی می‌توانست فرمان، کلاچ، پدال‌های گاز و ترمز و بوق را کنترل کند. اما این خودرو نواقصی هم داشت از جمله ایمنی کاملاً مناسبی نداشت و چند آزمایش ناموفق را پشت سر گذاشت، به‌ هرحال هودینا تا چند سال به تور نمایش تکنولوژی خود ادامه داد.

۲: بزرگراه‌های فردا – ۱۹۳۹

در نمایشگاه جهانی سال ۱۹۳۹، شرکت جنرال موتورز از ایده “Highways & Horizon’s” رونمایی کرد که جهان آینده‌نگرانه دهه ۶۰ را به نمایش می‌گذاشت. بزرگراه‌های اتوماتیک با برج کنترل رادیویی و رانندگی در دیوارهای محصور برای ایمنی بیشتر بخشی از این طرح آینده‌نگرانه بودند.

کانسپت فایربیرد-۲ (Firebird II) در سال ۱۹۵۶ نخستین تلاش جنرال موتورز برای ایمنی اتوماتیک و سیستم‌های هدایت اتوماتیک بود. با گذشت زمان فایربیرد-۳  در سال ۱۹۵۸ رونمایی شد. هر دو شرکت جنرال موتورز و آر. سی. ای (شرکت رادیویی امریکا) آزمایش بزرگراه اتوماتیک را انجام دادند، جنرال موتورز از کابل‌های تعبیه‌شده در زمین برای فرستادن پالس­های الکترونیکی به رسیورها استفاده می‌کرد.

۳: مسیریاب هوشمند – ۱۹۶۶

در سال ۱۹۶۶، تیمی از  انستیتوی تحقیقاتی استنفورد (SRI) و مرکز هوش مصنوعی (AIC) شروع به توسعه ماشینی به نام Shakey کردند، این ماشین قادر به مسیریابی در محیط دنیای واقعی بود، اگرچه این ماشین نتوانست وارد جاده‌ها شود اما از سنسورها و برنامه قابل کاربرد و پیشگامش به‌عنوان نقطه عطفی در مسیریابی خودگردان یاد می‌شود..

۴ : خطای انسانی –۱۹۷۱

در سال ۱۹۷۱، آزمایشگاه تحقیقات راه‌سازی بریتانیا (RRL) سیستمی مشابه جنرال موتورز و آر. سی. ای (شرکت رادیویی امریکا) را به نمایش گذاشت. این سیستم نگاهی به مقاوم‌سازی خودروها به همراه سیستم‌های الکترومکانیکی “راننده اتوماتیک” داشت و ویژگی‌ها و سهولت رانندگی در بزرگراه را با ایمنی سفر ریلی ادغام می‌کرد. در همان سال مقاله‌ای در نشریه ژورنال ساینس و نیو ساینتیست منتشر شد که اذعان می‌کرد، این سیستم می‌تواند تا ۱۰۰ برابر از رانندگی انسان قابل‌ اعتمادتر باشد.

۵: رانندگی اتوماتیک با دوربین – ۱۹۷۷

در سال ۱۹۷۷، تیمی از آزمایشگاه تحقیقات مهندسی تسوکوبای ژاپن موفق به توسعه یکی از نخستین خودروهای خودگردان شدند، این خودرو  به‌ جای دنبال کردن پالس­ها برای مسیریابی از  دوربین برای تشخیص خطوط سفید جاده استفاده می‌کرد. در سال ۱۹۸۳، یک پروژه دارپا به نام محاسبات استراتژیک که شامل مطالعه سیستم‌های خودگردانی به نام ALV خودروی زمینی با استفاده از دوربین‌ها و سپس محاسبه سولوشن­های مسیریابی را انجام داد.

۶: دید دینامیک – ۱۹۹۳

پرفسور ارنست دیکمانز از دانشگاه بوندسویر مونیخ کار بروی “دید کامپیوتری دینامیک” و خودروهای خودگردان را با استفاده از بودجه پروژه یورکا پرومیتوس (پروژه‌ای برای حمایت از تحقیقات و توسعه صنعتی در اروپا باهدف ایمنی جاده) در دهه ۷۰ و ۸۰ را آغاز کرد. او و تیمش چندین خودروی آزمایشی را توسعه دادند.

نخستین موفقیت راه‌ اندازی پروژه VaMP در سال ۱۹۹۳-۹۴ بود که تبدیل به مرسدس ۵۰۰ SEL شد (مرسدس بنز یکی از مشارکت‌کنندگان در پروژه بود)، این خودرو مجهز به دوربین و سنسورهایی برای تشخیص و واکنش نسبت به محیط اطراف در زمان ریل تایم بود. این خودرو با سیستم مسیریابی خودگردان موفق به پیمودن ۱۰۰۰ کیلومتر بزرگراه در ترافیک معمولی شد.

۷: محاسبات قابل‌حمل – ۱۹۸۶

دانشگاه کارنگی ملون در سال ۱۹۸۶ شروع به کاوش در مورد مسیریاب خودگردان کرد. Navlab 1 با پانل شورلت ون و با بهره بردن از پنج صفحه دنده با تجهیزات محاسباتی، به‌سختی موفق به حفظ کنترلش را تا ۲۰ مایل (۳۲ کیلومتر) شد.

بعد از پنج سال این خودرو Navlab 5 با استفاده از سیستم پیشرفته مسیریابی قابل‌حمل (PANS) امکان پیش‌بینی موقعیت، کنترل فرمان و نظارت بر ایمنی را فراهم کرد. این بار سیستم PANS مجهز به فندک و فوق‌العاده قابل‌حمل هم بود.

۸: مقاوم‌سازی مقرون‌به‌صرفه – ۱۹۹۸

پروژه ARGO توسط دانشگاه پارما و دانشگاه و پاویا در ایتالیا و با استفاده از بودجه پروژه یورکا پرومیتوس توسعه یافت. این خودرو مانند خیلی از خودروهای قبلی از دید استریو، دوربین‌هایی برای تشخیص محیط اطراف و راه‌حل مسیریاب محاسبه‌شده استفاده می‌کرد. در سال ۱۹۹۸ این خودرو موفق به انجام سفری ۲٫۰۰۰کیلومتری شد. سخت‌افزار کم‌هزینه و سیستم مبتنی بر دوربین این خودرو ثابت کرد، طراحی مقرون‌به‌صرفه با استفاده از ورودی بصری می‌تواند در موقعیت‌های دنیای واقعی هم کاربردی باشد.

۹: چالش‌های بزرگ دارپا – ۲۰۰۵

نخستین چالش بزرگ دارپا برای هدایت خودروی بدون راننده به سال ۲۰۰۴ برمی‌گردد. در آن سال، هیچ تیمی موفق به پایان کورس صحرای موهاوی (جنوب شرقی کالیفرنیا) نشد اما در سال ۲۰۰۵، تیم استنفورد با خودروی فولکس‌واگن توارگ (که استنلی ون نامیده می‌شد) پیروز کورس شد. این خودرو مجهز به چیزی بیشتر از یک دوربین بود، این خودرو از فاصله‌یاب لیزری، رادار دوربرد، سنسور GPS و چندین مادربرد پنتیوم M در صفحه دنده بهره می‌برد.

۱۰: رانندگی شهری – ۲۰۰۸

سه سال بعد از نخستین چالش بزرگ، دارپا از صحرا به محیط شهری کوچ کرد. این بار تیم استفورد بعد از تیم تارتان در مکان دوم ایستاد، تیم تارتان از دانشگاه کارنگی ملون با پشتیبانی جنرال موتورز، کونتیننتال آ گ و کاترپیلار موفق به پیروزی در این کورس شده بود. این خودرو در تمام طول کورس به‌صورت خودگردان رانندگی کرد و با استفاده از سیگنال‌ها از برخورد با موانع و دیگر خودروها جلوگیری می‌کرد.

۱۱: جستجوی جاده‌ها – ۲۰۰۹

در سال ۲۰۰۹، گوگل با راه‌اندازی پروژه خودگردان خودش تمام خودروهای دیگر چالشی دارپا را پشت سر گذاشت. خودروهای گوگل شامل تویوتا پریوس بود که موفق به پیمودن ۱۴۰٫۰۰۰ مایل (۲۲۵٫۳۰۸ کیلومتر) از خیابان‌های ساحل پاسیفیک (سانفرانسیسکو) شد. این خودروها از حمایت مهندسانی که درواقع گلچینی از تیم‌های برنده چالش دارپا بودند برخوردار بودند، این خودروها برای مسیریابی خودگردان از ویدئو، لیزر و رادار بهره می‌بردند.

۱۲: چالش بین‌قاره‌ای – ۲۰۱۰

در سال ۲۰۱۰ تیم VisLab (که به تجهیز دوربین خودروهای پروژه ARGO کمک کرده بود) وارد چالش خودگردان بین‌قاره‌ای شد. چهار خودروی بدون راننده این تیم موفق شدند، ۱۳٫۰۰۰ کیلومتر در سرتاسر چهار کشور (از پارمای ایتالیا تا شانگهای چین) را با روبرویی با شرایط رانندگی روزمره بپیمایند. سیستم‌های مسیریاب این خودروها از انرژی خورشیدی بهره می‌بردند.

۱۳: شاتل هوشمند

شرکت روباتیک فرانسوی به نام Induct ناویا شاتل را توسعه داد. خودروی خودگردانی که علاوه بر بزرگراه‌ها می‌توانست در پارک‌ها و دانشگاه‌ها هم تردد کند. این خودرو با استفاده از سیستم لیزر لیدار (LIDAR) می‌توانست با سرعت حداکثر ۱۳ مایل (۲۰ کیلومتر) حرکت کند.

بریتانیا با تغییراتی نسبت به خودروهای Induct، خودروی خودش به نام مریدین را آزمایش کرد. توسعه این خودرو، بخشی از پروژه‌ای با حمایت دولت برای توسعه خودروهای خودگردان بود. آزمایشگاه تحقیقات راه‌سازی بریتانیا (RRL) هم‌ سال قبل از آن پروژه مشابهی را انجام داده بود.

۱۴: خودروی ظریف و زیبا – ۲۰۱۴

سال ۲۰۱۴ گوگل از برنامه‌اش برای طراحی خودروهای خودگردان رونمایی کرد و قرار شد نخستین نمونه‌های آزمایشی این خودروها برای آزمایش رانندگی تا سال ۲۰۱۵ وارد جاده‌ها شوند. نمونه آزمایشی خودروهای گوگل هم‌اکنون در خیابان‌های شهر مانتین ویو در حال انجام آزمایش هستند.

۱۵: خودروی آینده

این روزها مرحله بعدی تحول خودروهای خودگردان توسط خودروسازان زیادی آزمایش می‌شود. امسال مرسدس بنز از کانسپت F 015 رونمایی کرد، این خودرو با فضای داخلی مجهز به نمایشگرها و صندلی‌های قابل چرخش می‌تواند آینده‌ی حمل‌ونقل باشد.