نخستین موشک ایرانی چگونه ساخته شد | پایگاه خبری تحلیلی آوای سیدجمال

به گزارش آوای سیدجمال، به نقل از تبیان، حسن طهرانی مقدم روز ششم آبان ۱۳۳۸ در محله سرچشمه تهران متولد شد. سپس همراه خانواده اش به محله های شکوفه و بهارستان نقل مکان کرد و مقاطع ابتدایی و دبیرستان را در همین مناطق گذراند. در کنار درس، در مسجد هم حضور داشت و زیر نظر آیت الله سیدعلی لواسانی امام جماعت و مدیر مسجد زینب کبری، تعلیمات دینی و مقدمات آشنایی با اسلام را فرا گرفت و همراه برادرانش در گروه سرود مسجد شروع به فعالیت کرد.

این گروه سرود، هسته اصلی گروه سرودی بود که روز 12 بهمن 1357 در فرودگاه مهرآباد و در مراسم استقبال از امام(ره) به اجرای برنامه پرداخت. پس از پایان دوره تحصیلات متوسطه در رشته صنایع(برش قطعات صنعتی) در مقطع فوق دیپلم پذیرفته شد. همزمان با اوج گیری فعالیت انقلابی، به همراه برادرش محمد به صف انقلابیون پیوست.

در روزهای منجر به پیروزی انقلاب به اتفاق دوستانش در فعالیت های زیرزمینی، نارنجک های دستی می ساخت که با استفاده از سه راهی لوله آب تولید می شد. شب 22 بهمن در میدان امام حسین(فوزیه سابق) با پرتاب نارنجک دستی، یک خودروی نظامی ارتش را مصادره کرد و سرهنگ سوار بر خودرو را به اسارت درآورد.

در سال 1358، در مقطع لیسانس رشته مهندسی صنایع پذیرفته و به اخذ مدرک مهندسی در این رشته موفق شد. در 21 سالگی و در ابتدای شکل گیری رسمی سپاه پاسداران، به عنوان مسئول اطلاعات منطقه 3 سپاه شمال، مشغول به فعالیت شد.

در زمان بروز ناآرامی ها در نقاط مرزی سپاه را در 15 ماه اول عمر خود متوجه ضرورت تقویت صبغه نظامی کرد. با این رویکرد تا شهریور 1359 که کشور در آستانه هجوم رژیم بعث عراق قرار گرفت، حداکثر توان رزمی سپاه، تعداد معدودی گردان های رزمی بود که با روش های چریکی و غیر کلاسیک، درگیر مبارزه شدند. سنگین ترین سلاحی که در آن دوران در اختیار سپاه بود، تعدادی خمپاره انداز و آرپی جی و تیربار بود، در حالی که در همین وضعیت، ضد انقلابیون در کردستان، به توپخانه نیز مجهز بودند.

بعد از عملیات ثامن الائمه که منجر به رفع محاصره آبادان شد ، از جمله غنائم به دست آمده از عراق، یک آتشبار توپخانه 155 میلیمتری کششی بود که از جانب دشمن در شمال آبادان، بین دارخوین و پل مارد مستقر بود. این آتشبار توپخانه بلافاصله تعمیر و عملیاتی شد و در همان منطقه، علیه دشمن به کار گرفته شد.

سه ماه بعد در عملیات فتح بستان، مجدداً یک گردان توپخانه 130 میلیمتری و یک آتشبار 105 میلیمتری پرتغالی ارتش عراق از سوی رزمندگان تیپ 14 امام حسین(ع) اصفهان به غنیمت گرفته شد که این گردان به دستور حسین خرازی(فرمانده تیپ) سازماندهی شده و در عملیات فتح المبین در پشتیبانی از گردان های مانوری بسیجی مبادرت به اجرای آتش کرد. این دو اتفاق، مبدأ شکل گیری توپخانه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است.

بعد از عملیات ثامن الائمه، طهرانی مقدم متوجه ضعف آتش پشتیبانی نیروهای خودی مستقر در خطوط مقدم جنگ شد. مدت ها روی این موضوع فکر کرد و سرانجام در پاییز 1360 طرح ساماندهی آتش پشتیبانی (خمپاره اندازها) را به صورت سنجیده و مدون ارائه کرد.

خودش این اتفاق را چنین روایت می کند: «عملیات فتح المبین تمام شد. من در سپاه شوش وقتی گزارش را به رشید می دادم، دیدم رشید باخنده می گوید «مقدم برو توپخانه سپاه را سازماندهی کن. برو سراغ توپخانه». گفتم رشید ما داریم خمپاره را سازماندهی می کنیم. در عملیات فتح المبین (اگر اشتباه نکنم) 148 قبضه انواع توپ های روسی به غنیمت سپاه درآمده بود. آن موقع سپاه 9 تیپ داشت. قرار شد برویم آن توپ ها را بیاوریم و سازماندهی کنیم. شهید بزرگوار حسن شفیع زاده اولین نفری بودکه رفتم دنبالش. بعد از عملیات فتح المبین از تیپ المهدی شوش آوردمش پیش خودم و آقای محمد آقایی که از مسئولان توپخانه سپاه بودند، به انضمام شهید ناهیدی. این بچه های نخبه باهوش را جمع کردیم و توپخانه سپاه راتشکیل دادیم.»

برادرش(محمد) ماجرای شکل گیری توپخانه سپاه پاسداران را این گونه روایت می کند «برخی دوستان زمانی که شنیدند یک جوان متعهد به عنوان فرمانده توپخانه انتخاب شده، خندیدند و برخی هم به تمسخر گرفتند و گفتند که نه توپی وجود دارد و نه توپخانه ای، اما برای توپخانه فرمانده گذاشته اند! اخوی ما همان موقع گفت توپ های ما آن طرف است، و اشاره کرد به نیروهای صدامی.

چند روز بعد عملیاتی شکل گرفت که با انجام موفقیت آمیز آن، موفق شدند یک گردان توپخانه ارتش رژیم صدام را به غنیمت بگیرند و با همین توپ های غنیمتی، توپخانه سپاه شکل گرفت. ایشان در همان زمان موفق شد سازمان توپخانه را پایه ریزی کند.»

پس از صدور فرمان تاریخی امام(ره) مبنی بر تشکیل نیروهای سه گانه سپاه پاسداران، وی در سال1364 به سمت فرماندهی موشکی نیروی هوایی سپاه منصوب شد. در مهر1384 به عنوان جانشین فرمانده نیروی هوا - فضای سپاه پاسداران حکم گرفت و 25 آذرماه 1385 به عنوان مشاور فرمانده کل سپاه در امور موشکی و رئیس سازمان خودکفایی سپاه انتخاب شد.

سردار حسن طهرانی مقدم تا روز آخر عمر خود نیز به عنوان مسئول این سازمان در ایجاد یک توان علمی و دانش پایه و زیر بنایی مشغول کارهای علمی و تحقیقاتی بود و 21 آبان 1390، در حالی که برای آزمایشی موشکی آماده می شد، بر اثر انفجار زاغه مهمات، همراه با جمعی از همکارانش به یاران و برادر شهیدش علی پیوست. این شهید گرانقدر که از بنیانگذاران اصلی صنایع موشکی جمهوری اسلامی ایران بود، بخش عظیمی از عمر خود را در ایجاد و توسعه این بخش از توان دفاعی قرار داد و به عنوان پدر موشکی ایران لقب گرفت.

حکایت آن دستمال سیاه

این شهید عالیقدر در بخشی از وصیت نامه خود بر لزوم اقامه عزا برای سید و سالار شهیدان حضرت حسین بن علی(ع) تأکید کرده و آورده است «هر وقت به یاد من افتادید برای شادی ام یاد و ذکر اهل بیت(ع) و ذکر مصیبت آقا اباعبدالله و ائمه اطهار(ع) نمایید.»

خانواده اش در میان وسایل شخصی ایشان دستمالی سیاه یافتند. بر کاغذی که روی این پارچه قرار داشت با دستخط شهید نوشته شده بود: «عنایت فرموده و این دستمال مشکی را در کفن بنده قرار دهید.» این دستمال مطابق با وصیت، در کنار پیکرش به خاک سپرده شد. زینب طهرانی مقدم، دختر این شهید گرانقدر، درباره این دستمال مشکی می گوید «این دستمال در کمد شخصی ایشان قرار داشت، پارچه ای است که پدرم در ایام سوگواری امام حسین(ع) با آن اشک چشم های خود را پاک می کرد.»

دانشمند برجسته و پارسای بی ادعا
پس از شهادت سردار حسن طهرانی مقدم و یارانش از سوی رهبر انقلاب پیام تسلیتی منتشر شد، در بخشی از این پیام آمده است:
«حادثه خونین در یکی از مراکز پشتیبانی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که به شهادت جمعی از عناصر ممتاز آن سازمان و در پیشاپیش آنان سردار عالیقدر، دانشمند برجسته و پارسای بی ادعا، سردار حسن طهرانی مقدم انجامید، واقعیتی تلخ و اندوهبار بود. آن جان برکفان نستوه با سینه گشاده و عزم راسخ همواره به پیشباز خطر شتافته و در دوران دفاع مقدس و پس از آن، هرگز احساس خستگی به خود راه ندادند. شهادت، بی شک برترین آرزوی آنان بود. لیکن فقدان مردان بزرگ در هر کشور و جامعه ای برای آن مردم و آن کشور خسارت و تأسف بار است. ما همه در غم این عزیزان با خانواده های گرامی آنان شریک و همدردیم. خدا را شکر که محصول تلاش های آنان هم اکنون در اختیار مردان جهاد است و تربیت شدگان آن مجموعه، از کفایت لازم برای ادامه آن خط نورانی برخوردارند. عزیزان من؛ امیدوار به تفضل بی انقطاع حضرت حق و با استمداد از ارواح شهیدانتان، تلاش و همت را دو چندان کنید تا همه بیش از پیش بدانند که شهادت برای ما توفیق الهی و مایه برکت و عروج برتر است.»

آن چه در ادامه می آید گفته ها و خاطراتی پیرامون اوست، روحش شاد.

کسی به ما موشک نمی فروشد
زمان جنگ من برای تهیه سلاح به هلند رفته بودم. در این سفر یک ایرانی آمد و کاغذی به من داد و گفت «این کاغذ را داشته باشید، به دردتان می خورد.» روی آن، نقشه خاورمیانه منطقه ما، لبنان، اسرائیل، اردن و عراق بود. از تل آویو یک فلش کشیده بود که اسرائیل موشکی دارد که تا دماوند را زیر پوشش قرار می دهد. من این کاغذ را گذاشتم داخل جیبم، وقتی آمدم هنوز نتوانسته بودم برای ایران موشک ببرم.

سفر اولی که رفتم، حسن با ما بود. دیر وقت بود که در دفتر نشسته بودم که حسن یک راست آمد پیش من و گفت: «حاجی، آوردم. اما یکی از این موشک ها را بده به من.» گفتم «حسن، می دانی با چه خون دل و با چه ترفندی این موشک ها را گرفتیم؟ ما اگر سیصد میلیون دلار هم بدهیم کسی حاضر به فروش یک موشک به ما نیست.» او دوباره گفت «حاجی یکی از اینها را به من بده.» یکی را برداشت و برد. آن کاغذ را هم من به او داده بودم.

شش- هفت ماه قبل از عروجش آمد اتاق من، یک تابلو آورد، خودش با میخ و چکش زد به دیوار اتاق من و نشست، گفت «حاجی می دانی این چیست؟! این همان موشکی است که از شما گرفته بودم. ما الان موشکی داریم که تل آویو را می زند. اگر مستجاب الدعوه هستی، خودت، اگر نه، به یکی که مستجاب الدعوه است بگو که دعا کند ما چند تا از این موشک ها را به اسرائیل شلیک کنیم.» بزودی باید روی سنگ مزار حسن نوشت اینجا مزار کسی است که ابتکارش، هنرش، اخلاصش و اعتقادش اسرائیل را نابود کرد. وقتی شهید شد مسئول یک مؤسسه خیریه که من در آن عضو هستم به من گفت ما نمی دانستیم که تعدادی از این بچه ها زیر پوشش حسن طهرانی مقدم بودند.
محسن رفیق دوست

زدن هتل الرشید بغداد

قذافی فکر کرده بود با دادن تعدادی موشک می تواند دل مارا به دست بیاورد و امام بعد از گذشت چند سال از انقلاب به او اجازه ملاقات می دهد که به ایران بیاید، بنابر این چند موشک به همراه لانچر پرتاب و تعدادی کارشناس را به ایران فرستاد. همین که ما مشغول کار با آنها شدیم، شنیدیم پادگانی را که برایشان در نظر گرفته ایم، ترک کرده و همراه قطعاتی از موشک ها به سفارت لیبی رفته اند، به طوری که نمی توان از موشک ها استفاده کرد. حسن و تیمش ظرف دو ماه این موشک ها را عملیاتی کردند و به محض این که عراق موشک زد، ما هتل الرشید را که محل تجمع دیپلمات ها بود زدیم.
سردار محسن رضایی

نجوای قبل از شلیک

وقتی قرار شد اولین موشک را خود برادران سپاه به سمت بغداد شلیک کنند، با هم به کرمانشاه رفتیم. مقدمات کار فراهم شد و باشگاه افسران بغداد را هدف گرفتیم. شهید مقدم پیشنهاد کرد اول دعای توسل بخوانیم. بعد از دعا، نجوایی کرد و گفت: «خدایا ما نمی خواهیم مردم عراق را بکشیم. ما می خواهیم نظامیانی را از بین ببریم که هم ما و هم عراقی ها را می کشند. خدایا این موشک را به باشگاه افسران بزن.»

موشک شلیک شد. همه نشستیم پای رادیو. پس از چند دقیقه رادیو بی بی سی اعلام کرد «یک موشک، باشگاه افسران بغداد را منهدم کرده و تعداد زیادی از افراد حاضر در آن کشته شده اند.» من پیشانی شهید مقدم را بوسیدم و گفتم «این به هدف خوردن موشک نتیجه اخلاص و پاکی تو بود.»
سردار پاسدار علی زاهدی

موشکی برای قلب تل آویو

حاج حسن به لبنان رفت و یگان موشکی حزب الله را ایجاد کرد. تقریباً در سال 66-65 بود. بچه های حزب الله لبنان بسیار دوستدار حاج حسن آقا بودند. با کارهایی که ایشان انجام داد، حزب الله موفق به تجهیز سلاح هایی شد که هرگاه صهیونیست ها شرارتی می کردند، با پاسخ دندان شکن مواجه می شدند. الان هم قاطعانه بگویم، رژیم صهیونیستی اگر هرگونه عملیات یا تهدیدی را علیه جمهوری اسلامی داشته باشد، از ناحیه موشک های حزب الله لبنان مشت محکمی را دریافت خواهد کرد که قلب تل آویو را زیر و رو می کند.

باید بگویم بهترین هدیه حاج حسن آقا به مردم و حزب الله لبنان، آموزش و انتقال تجربیات موشکی به این کشور بود، به طوری که در جنگ ۳۳ روزه و جنگ ۲۲ روزه غزه، پیروزی حزب الله و بچه های حماس علیه صهیونیست ها مدیون همین آینده نگری ایشان بود که رزمندگان حزب الله را آموزش داد. از همین طریق بود که حزب الله توانست سیستم موشکی اش را ایجاد کند و نه تنها مانع پیشرفت رژیم صهیونیستی در جنوب لبنان شد بلکه تمام نقشه های صهیونیست ها را نقش بر آب کرد.

محمد طهرانی مقدم (برادر شهید)

یک پدر مطلوب
دخترهایش را هیچ وقت مستقیم دعوا نمی کرد. هیچ وقت به من نگفت چادر را این جوری سر کن یا آن طور نماز بخوان. البته مطمئن بود مادرم همیشه راه را نشان می دهد. ما از بس شیفته منش پدر بودیم همین که می دانستیم ایشان چه چیزی را دوست دارد، آن کار را انجام می دادیم، لزوماً دنبال دلیل و استدلال نبودیم. معمولاً چیزی را مستقیم تذکر نمی داد که ما انجام دهیم، آن را انجام می داد تا ما یاد بگیریم.

موضوع قرآن سوزی که چند سال پیش در امریکا اتفاق افتاد ایشان را خیلی ناراحت کرد. می گفت «تا زمانی که ما قدرتمند نشویم این ها بی احترامی می کنند. تا ما قدرتمند نشویم همه به ما زور می گویند و نمی توانیم تفکراتمان را بگوییم. اگر ابزار قدرت دستمان باشد تازه می توانیم حرفمان را
بزنیم.»

کسی که چنین تفکری دارد در زندگی اش همیشه اهداف بزرگی دارد، مثلاً ما اگر با خانواده کوه می رفتیم این طور نبود که بگوییم همین اوایل راه و پایین کوه بنشینیم. پدرم به ما می گفت «باید تا قله برویم.» می گفتیم «خسته ایم، این بار کوتاه بیا.» اما ایشان قبول نمی کرد. از نظر وی همیشه باید تا قله صعود می کردیم و به پایین تر راضی نبود.

رفتیم پیش سید حسن نصرالله، گفت «هر زنی در لبنان با راحتی و امنیت راه می رود مدیون شهید طهرانی مقدم است.» برای من جالب است که ما می نشستیم و اخبار غزه و خبر پیروزی غزه را همراه پدر می دیدیم ولی ایشان حتی یک کلمه نمی گفت «در این جریان ما هم بوده ایم.» نه این که بخواهد از جزئیات کار بگوید، نه، حتی در حد یک جمله هم نمی گفت. همیشه به گونه ای رفتار می کرد که ما وادار شویم این طور فکر کنیم که ایشان در فلان مسأله هیچ کاره است.

موضوعی که همیشه به ما توصیه می کرد این بود «کاری که انجام می دهید منتظر نمانید که کسی بگوید خسته نباشید، از همان در پشتی بیرون بروید، چون اگر تشکر کنند تو دیگر اجرت را گرفته ای و چیزی برای آن دنیایت باقی نمی ماند.»

پدرم تنها چیزی که از کارش می گفت این بود «کاری که من انجام می دهم برای آماده سازی ظهور است و حضرت صاحب(عج).» همه چیز را به شخص امام زمان(عج) مربوط می دانستند. حتی در مورد جبهه یک کلمه از مجاهدت های خودش نمی گفت.

ما خیلی زیاد قطعه سرداران بهشت زهرا (سلام الله علیها) را زیارت می کردیم اما یک کلمه از آن شهیدان نمی گفت، که مثلاً من فلان عملیات با شهید باکری هم بودم یا در فلان نقطه چنین کردیم. بعداً از رزمندگی های ایشان مطلع شدیم.

انتهای پیام/ن

نسخه مناسب چاپ

دیدگاه شما