رود زرد یخ های دلش آب شده،اما سوال اینجاست که آیا در آستانه هزاره جدید که کشاکش سنت و مدرنیته است،یخ ها آب می شوند و زندگی راه جدید خود را در پیش می گیرد؟

دختری به نام "تائو" در میانه دو انتخاب در آستانه راه جدید زندگیش قرار گرفته است.دو دوست همزمان با هم دلباخته او شده اند.یکی سرمایه دار و از طبقه مرفه جامعه و دیگری کارگر معدن از طبقه زحمتکش و بی پول.
پیش از این هر سه دوستان خوبی برای هم بوده اند،اما زمانی که انسان به وادی رقابت درمی افتد ممکن است همه چیز را فراموش کند.گویی هزاره جدید،هزاره انتخاب ها از روی ظواهر وطمع ونیز رقابت به هر قیمتی است.
تائو که از قشر متوسط و سنتی چین بر خاسته و نماینده نسل جوان کشورش در 2000میلادی است، بین جوان سرمایه دار و جوان کارگر نهایتا سرمایه دار را بر می گزیند که رئیس معدن زغال سنگ و در تکاپوی برقراری ارتباط با خارجی هاست.شاید این انتخاب استعاره ای از این واقعیت باشد که خیلی از کشورها بویژه کشورهای کمونیستی از شوق پشت سر گذاشتن تفکرات گذشته متاسفانه چشم بسته مِتُد جامعه سرمایه داری وارداتی را پذیرفتند و به وادی نابودی هویت خویش در افتادند.

تائو دختر چینی با انتخاب جوان سرمایه دار در حقیقت به جامعه کمونیستی چین پشت کرده و به دامن جامعه سرمایه داری با الگوهای غربی در می اُفتد.همه هویت ها اندک اندک با پذیرش جامعه سرمایه داری رنگ می بازند.
تائو بعد از به دنیا آوردن پسرش و مدتی سپری کردن زندگی مشترک به ناچار طلاق گرفته و حضانت پسر به پدرش داده می شود.همه چیز در نظر شوهر تائو با پول سنجیده می شد،گویی معیاری جز پول برای ارزش گذاری روابط و آدم ها در جامعه سرمایه داری نوین وجود ندارد.در سکانسی که شوهر برای اولین بار پسر تازه متولد شده اش را در آغوش تائو می بیند،زمزمه  می کند:«من برایت پدر خوبی خواهم شد.کار می کنم و پول زیادی در می آورم!»
پسری که با این دیدگاه بزرگ شده بعد از مرگ پدر بزرگ مادری اش از شهر پدری ناچار مهمان شهر و دیار مادریش می شود تا در مراسم تدفین پدربزرگش حضور پیدا کند.اوج بی هویتی پسر زمانی است که در مراسم تدفین حتی حاضر نیست مراسم ها را به خوبی اجرا کرده و تنها با فریاد مادرش حاضر به زانو در آمدن مقابل جسد پدر بزرگ و در حقیقت احترام به سنت ها می شود.
پسر به اتفاق نامادری و پدر روانه جزیره ای در استرالیا می شوند.فیلم به سال 2025 میلادی می رود؛ زمانی که موبایل ها و تبلت ها تنها به شیشه ای مسطح و شفاف تبدیل شده‌اند.

پسر از بی هویتی خویش در رنج است و به مجادله برای یافتن گذشته اش با پدر بر می خیزد.پسر دانشجوی بهترین دانشگاه استرالیاست،انگلیسی صحبت می کند و پدرش قدغن کرده چینی بیاموزد!   او حتی حاضر نیست درکلاس که از او پرسیده می شود؛نام مادرت چیست؟ نام او را بر زبان بیاورد.همه گذشته از ذهن پسر دیلیت شده است و اغلب پاسخ می دهد:«من مادری ندارم!»

با این حال ادامه این زندگی بدون هویت چینی و نگریستن به چهره ای چینی در آینه سخت می‌نماید. پسر می‌خواهد با تبلت شفاف خود در2025  میلادی دوباره زبان چینی بیاموزد و به اصالت خویش بازگردد،اما پدر به شدت عصبانی شده و می گوید؛این کار را نباید انجام دهد.

سرانجام پسرِ تائو نام مادر خود را روبروی دریا صدا زده و نسیم آن را به گوش مادرش که در آشپزخانه ای در شهر دیگری مشغول پختن غذای سنتی است،می رساند.دریا نماد آزادی ست.نسل 2025 میلادی همه نوع آزادی را دارند، با این حال دلشکسته و غمگین نیمه گمشده شان را صدا می زنند ؛گمشده ای به نام مادر و وطن!

گالیا توانگر

انتهای پیام/ن