به گزارش آوای سیدجمال، تقلید فرهنگی خطر خیلی بزرگی است، اما این حرف اشتباه نشود با اینکه بنده با مد و تنوع و تحول در روش‌های زندگی مخالفم؛ نخیر، مدگرایی و نوگرایی اگر افراطی نباشد، اگر روی چشم و همچشمی رقابت‌های کودکانه نباشد، عیبی ندارد. لباس و رفتار و آرایش تغییر پیدا می‌کند، مانعی هم ندارد، اما مواظب باشید قبله‌نمای این مدگرایی به سمت اروپا نباشد؛ این بد است. اگر مدلیست‌های اروپا و امریکا در مجلاتی که مد‌ها را مطرح می‌کنند، فلان طور لباس را برای مردان یا زنانِ خودشان ترسیم کردند، آیا ما باید اینجا در همدان یا تهران یا در مشهد آن را تقلید کنیم؟ این بد است. خودتان طراحی کنید و خودتان بسازید. (۱۳۸۳/۰۴/۱۷)

عرب‌ها لباس ملی خودشان را دارند، هندی‌ها و اندونزیایی‌ها لباس ملی خودشان را دارند، کشور‌های گوناگون شرقی لباس‌های ملی خودشان را دارند، آفریقایی‌ها لباس‌های ملی خودشان را دارند و در مجامع جهانی هرکس لباس ملی خود را دارد؛ افتخار هم می‌کنند. ما در جایی رئیس‌جمهوری را دیدیم که لباس ملی‌اش عبارت بود از دامن! مرد بزرگ، دامن پوشیده بود! پا‌های او هم لخت بود! یک دامن تقریباً تا حدود زانو و هیچ احساس حقارت هم نمی‌کرد. با افتخار تمام در آن جلسه شرکت می‌کرد؛ می‌آمد، می‌رفت و می‌نشست. این لباس ملی اوست؛ ایرادی هم ندارد. عرب‌ها با تفاخر، لباس ملی خودشان را می‌پوشند- پیراهن بلند و چفیه و عقال- و ممکن است به نظر من و شما هیچ منطقی هم نداشته باشد، اما لباس آنهاست و آن را دوست دارند. من و شما که ایرانی هستیم، لباسمان چیست؟ (۱۳۸۳/۰۴/۱۷)

اگر شما موی سرتان را می‌خواهید آرایش کنید، اگر می‌خواهید لباس بپوشید، اگر می‌خواهید سبک راه رفتن را تغییر دهید، بکنید، اما خودتان انجام دهید، از دیگران یاد نگیرید. در کشور‌های غربی و بیشتر از همه در امریکا، حدود سه چهار دهه پیش یک مشت جوان بر اثر واخوردگی از شرایط اجتماعی، دچار حرکت‌هایی شدند که البته تا امروز هم ادامه دارد. در زمان ما مظهر این افراد، بیتل‌ها بودند که با آرایش عجیب و غریب و با نوعی موسیقی شبیه موسیقی پاپ- که الان در دنیا معمول است- ظاهر می‌شدند. بنده بعد از انقلاب به الجزایر رفتم. در خیابان ماشین ما عبور می‌کرد. یک وقت دیدم پسر جوانی نصف موی سرش را تراشیده و نصف دیگر را باقی گذاشته است. هرچه من نگاه کردم، دیدم این آرایش، هیچ زیبایی ندارد. مشخص بود او از کسانی تقلید کرده است. در الجزایر، فشار صنعتی و فشار ابزار تولید و تکنیک بر زندگی مردم اصلاً آنقدر نیست که یک جوان، احساساتی را پیدا کند که در امریکا یا انگلیس یا در جای دیگر پیدا می‌کرد، اما، چون دیده بود آن‌ها انجام داده‌اند او هم انجام می‌داد. بنده با این چیز‌ها مخالفم و دوست نمی‌دارم جوان ما اینطوری حرکت کند و دختر و پسر ما دائم چشم‌شان به آن‌ها باشد. (۱۳۸۳/۰۴/۱۷)
منبع: روزنامه جوان