به گزارش آوای سیدجمال، مجموعه تلویزیونی «سوران» به کارگردانی سروش محمدزاده که جمعه‌شب با پخش قسمت هجدهم به پایان رسید، از جمله سریال‌های خوش‌ساخت و باکیفیت پخش‌شده در تلویزیون 1402 بود؛ اثری که به رغم پرداختن به یک سوژه سیاسی و انقلابی، شعارزده از آب درنیامده بود و با قصه و تصویر، حرف می‌زد. سازندگان «سوران» با درک درست از ساختار یک مجموعه نمایشی تلویزیونی، قصه را به شعار ترجیح دادند و به جای سخنرانی‌های پرطمطراق از زبان شخصیت‌هایی مثل «رستگار» (که اتفاقاً ظرفیت آن را هم داشت) با ماجراهای متوالی داستانی، حرف‌های تاریخی خود را نیز گفتند.

این اثر به نسبت سریال‌های تلویزیونی و حتی ایرانی، از ریتم مناسبی هم برخوردار بود. دست‌اندرکاران سریال، قصه‌ای را که شاید با تیمی دیگر، می‌شد تا 30 قسمت کش پیدا کند و به اثری در تراز «راز ناتمام» یا «آتش سرد» تبدیل شود، در 18 قسمت به تصویر کشیدند و نتیجه، تحسین‌برانگیز از آب درآمد.

«سوران» محصول حوزه هنری البته از نقایصی نیز رنج می‌برد. سریال اگرچه چند درام پرکشش داشت و شخصیت‌های آن در موقعیت‌های جذاب دراماتیک و خرده‌داستان‌های احساسات‌برانگیز قرار می‌گرفتند، اما ماجراهای عاطفی آن کمی دیر شروع شد. تا حدود قسمت 4 و بلکه 5، کمتر اثری از انتخاب‌های سخت شخصیتی و احساسی در «سوران» به چشم می‌خورد که باعث شد مخاطب کمی دیر با آن ارتباط بگیرد، اما آن تماشاگرانی که تا حدود قسمت 5 پای این اثر ماندند، در نهایت بعید است ناراضی باشند. اگر سازندگان این اثر، دز سیاست را در قسمت‌های نخست، کمی پایین‌تر می‌آوردند و ماجرای عاشقانه آن را بیشتر بال و پر می‌دادند، احتمالاً موفقیت بیشتری می‌شد برای این اقتباس تلویزیونی دفاع مقدسی، متصور بود.

در عین حال، این سریال نه از حضور ستاره‌های سینما، بلکه حتی از چهره‌های آشنای مخاطب تلویزیون نیز بی‌بهره بود و شاید به همین دلیل، نتوانست مخاطب فراوانی جذب کند. مهدی نصرتی، توماج دانش بهزادی، آسو پاشاپور و زنده‌یاد حسام محمودی همگی عملکرد مناسب و چه‌بسا درخشانی داشتند و به طور کلی، «سوران» از تیم بازیگری موفقی بهره می‌برد؛ تا جایی که می‌توان انتظار داشت با ارائه قابل توجهی که نصرتی در نقش اصلی این سریال داشت، در ماه‌ها و سال‌های آینده بیشتر از او بشنویم. شاید اگر این اثر در اوایل دهه 90 از سیما پخش می‌شد، همه این چهره‌ها بلافاصله ستاره می‌شدند، اما امروز، از نظر توجه مخاطب عام، تفاوت چشمگیری با گذشته خود ندارند.

«سوران» در نهایت به رغم برخورداری از ارزش‌های فرمی و هنری، به گواه واکنش‌های اجتماعی، با آمار ضعیفی از مخاطب به پایان رسید که در گزارش‌های غیررسمی، گفته می‌شود حدود 7 درصد است. سریال خوش‌ساخت و جذابی که البته می‌توانست بهتر شروع شود، استحقاقی بسیار بیشتر از 7 درصد داشت، اما عملاً در کاهش مخاطبان سیما حیف و قربانی شد و حالا شاید در بازپخش‌های آن بیشتر دیده شود.