کشورهای شرکت کننده در کنفرانس توکیو توافق کردند تا سال 2016 مبلغ 16 میلیارد دلار به افغانستان کمک مالی نمایند. هرچند سخنگوی وزارت خارجه افغانستان با ذوق زدگی کنفرانس را موفقیت آمیز خواند، اما شواهد نشان می دهد که خواسته حکومت تامین نشده است.
1.    غربی ها همواره وعده داده بودند کمک های بلاعوض برای بازسازی افغانستان تا سال 2025 ادامه دارد اما در کنفرانس توکیو، وعده داده شده صرفا تا سال 2016 ادامه خواهد داشت.
2.    کمک 16 میلیارد به صورت مشروط به افغانستان واگذار می شود. یعنی برخلاف آنچه اعلام شد، تعهد جدید جامعه جهانی فقط 8 میلیارد دلار است. زیرا 8 میلیارد دیگر از مبلغ اعلام شده، تکرار تعهدات گذشته غربی هاست که باید تا سال 2014 کمک می کردند.
3.    دولت کرزای سعی داشت تا اعضای کنفرانس را قانع کند تا کمک ها را به صورت مستقیم و از طریق بودجه سالانه دریافت کند. اما بخاطر فساد اداری گسترده حکومت، در توکیو کمتر از 50 درصد از این کمک ها به صورت مستقیم و آن هم تحت نظارت جامعه جهانی و از طریق سیستم حساب دهی به بودجه تزریق می شود. عدم مدیریت در کمک های انجام شده از سوی کشورهای خارجی، باعث شده که پول های هنگفتی دوباره توسط خارجی ها از افغانستان خارج شود، و در واقع خود خارجی ها، فساد اداری و مالی را در افغانستان دامن زده اند.
4.    بخش اعظمی از کمک های خارجی نیز به مصرف نیروهای غربی می رسد و بخش دیگری نیز برای پروژه های کوتاه مدت همچون ساخت جاده برای تسهیل تردد نظامیان به پادگان ها صرف خواهد شد. این در حالی است که حضور ده ساله ایالات متحده امریکا در افغانستان چندان مؤثر نبوده، چرا که حضور نظامی آنها باعث افزایش رشد تروریزم، کشت مواد مخدر و فساد اداری شده است.
سکوت رسانه های طرفدار دولت و وابسته به غرب در خصوص این نشست نشان می دهد که خواب های شیرین کرزای نه تنها تعبیر نشد، بلکه غربی ها زیرکانه از دادن تعهدات اضافی به حکومت شانه خالی کردند. حامد کرزای احتمالا سعی خواهد کرد به هر نحو ممکن و به کمک آمریکایی ها و نزدیکانش در قدرت باقی بماند و برای این کار مجبور است به ریخت و پاش های کنونی در نظام اداری و دولتش و به ویژه برای جلب نظر پارلمان ادامه دهد و این وضع را برای او بیش از پیش سخت خواهد کرد.
دقیقا در همین زمان است که رسانه های وابسته به افغانستان با هدایت بی بی سی فارسی سعی دارند اذهان عمومی مردم افغان را منحرف نموده و مسائلی همچون راه ندادن چند افغانی به یک پارک و یا نارضایتی مردم یزد از شرارت چند افغانی و ضرب و جرح آنان را به شکلی عجیب در صدر اخبار قرار می دهند. سوال اساسی که نزد افکار عمومی در حال شکل گیری است، آن است که چه تفاوتی میان این مبلغ با 4 میلیارد دلاری که آمریکایی ها در عوض امضاء توافقنامه استراتژیک با کرزای امضا کردند است؟ و اگر تفاوتی نیست، چه نیازی به امضاء توافقنامه و واگذار کردن حاکمیت و استقلال ملی افغانستان بود؟
متاسفانه ملاحظه می شود که کنفرانس توکیو به ابزاری برای پشتیبانی از توافقنامه استراتژیک و تامین مشروعیت لازم برای اشغالگری آمریکا بدل گردید و آنچه که در این میان قربانی شد مصالح ملت مظلوم افغانستان بود.