سعید امیرایی

عادل فردوسی پور در بازی استقلال وآلومینیوم که اولین بازی خانگی استقلال در لیگ برتر محسوب می‌شود به نکته جالبی اشاره کرد که با وجود تکراری بودنش همچنان تلخ وگزنده است. نکته‌ای که این روزها شنیدن آن هم باعث آزرده خاطر شدن شهروندان می‌شود وهم انتقادات شدید روان‌شناسان وجامعه شناسان را در پی دارد.
فردوسی‌پور در دقایقی کوتاه به این موضوع اشاره کرد که ایران تنها کشوری است که درآن بازیکنان فوتبال لیگ میلیاردها تومان دستمزد می‌گیرندو نه اسپانسری خصوصی برای تامین این دستمزدها در کار است و نه هیچ‌گونه منبع غیردولتی دیگری وجود دارد.
نکته‌ای که این گزارشگر فوتبال به آن اشاره می‌کند صحبت هر روزه بسیاری از کارشناسان حوزه جامعه‌شناسی است چرا که به تعبیر این دست از کارشناسان پول‌های هنگفت به شغل‌های این چنینی تبعات اجتماعی خود را همیشه در پی داشته وخواهد داشت.
این روزها تیتر بسیاری از روزنامه‌های کشور دراین عناوین خلاصه می‌شود: «میلیاردی‌ها بازی اول خود را بردند»ویا«نکونام 9میلیاردی می‌آید»نکته قابل توجه اینجاست که حتی بسیاری از دست اندرکاران لیگ وسازمان‌های مربوط به ثبت قراردادها پس از ثبت قرارداد با هر بازیکنی دائما براین مسئله تاکید می‌کنند که فلان باشگاه و فلان بازیکن سقف قراردادها را رعایت کرده‌اند.درواقع گاهی این همه تایید وتاکید بر حفظ ثبت قراردادها خود به خود این موضوع را در ذهن تداعی می‌کند که گویی موضوعی به نام سقف قرارداد برای قراردادهای داخلی باشگاه‌ها اصلا معنی ومفهومی ندارد وباشگاه‌های فوتبال بدون توجه به این که فوتبال ایران دولتی است در قراردادهای داخلی خود حاتم بخشی‌های آن چنانی می‌کنند.هر چند که بخش قابل توجهی از این حاتم بخشی‌ها به جیب دلالان واریز می‌شود که عناوین مختلف دراین نقل وانتقالات بازیکنان خود را شریک می‌دانند و از این میان،پول‌های هنگفتی هم به جیب می زنند. به طوری که در سال گذشته یکی از موضوعات اصلی حاشیه‌ای فوتبال ایران همین بحث دلال بازی‌ها بوده است.البته فوتبالی که همیشه در آن حواشی بر اصل ترجیح داده می‌شود ونیمی از خبرهای مربوط به آن در دایره گفت ونگفت‌ها وجنجال‌های کلامی میان مربیان بازیکنان خلاصه می‌شود.
تمام این مسائل وحواشی بسیار زیاد این ورزش «پول‌خور» در کشور ما در شرایطی رقم خورده  که افتخارات فوتبال ایران در چند سال اخیر حتی به اندازه یک دهم حاشیه‌ها ویا مبالغ هزینه شده برای آن نبوده وهمین مسئله حتی برای خود مخاطبان ثابت فوتبال درایران به شدت آزاردهنده بوده است.
در دورانی که کشور با برخی مشکلات اقتصادی رو به‌رو است نیازی به چنین هزینه‌های گزافی که تنها منجر به افزایش شکاف طبقاتی و دل‌سردی قشر تحصیل کرده از یافتن جایگاه مناسب اجتماعی می‌شود.
با نگاهی به نکاتی که در بالا بیان شد، تجدید نظر در بحث پرداخت‌ها به بازیکنان فوتبال وبه طور کلی هزینه کردن برای آن در سطح حرفه‌ای یکی از نکاتی است که باید هر چه زودتر در دستور کار دست‌اندرکاران قرار گیرد چرا که حجت برهمگان وبه ویژه کارشناسان حوزه اجتماعی تمام شده و وضعیت فوتبال وابعاد روانی و اجتماعی آن در ایران نیاز به بازنگری جدی دارد.