براساس آمار جمع‌آوري شده از دانشگاه‌هاي علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني، تا اول مهر1390 مجموعاً 23125 نفر افراد مبتلا به HIV/AIDS‌ در كشور شناسايي شده‌اند.

این گزارش در حالی از سوی یک مرکز پژوهشی در کشور بیان شده که بنابر گفته دكترعباس صداقت رئيس اداره ايدز، ۹۱/۵ درصد این آمار را مردان،و۸/۵ درصد آن را زنان تشکیل داده اند.

دراین میان به نظر می رسد که  در چند سال اخیر مطالبی که در مورد ایدز بیان شده بیشتر حول محور همین گونه آمارها وبعضی راهکارها وپیش گیریها می چرخد وبه این ترتیب از برخی زوایای دیگری که باید به این مسئله پرداخته شود غفلت شده است.

به گونه ای که بسیاری از جامعه شناسان وروانشناسان در رویکردهای جدید خود تلاش می کنند تا به ابعاد دیگر این موضوع نگاهی تازه تر داشته باشند تا جامعه بیش از گذشته نسبت به وجود چنین مسئله ای آگاه تر باشد.

یکی از همین مسائل که در رویکردهای جدید جامعه پژوهان و روانشناسان مد نظر قرار گرفته بحث چگونگی برخورد با افراد مبتلا به ایدز در فضای خصوصی وعمومی است.این مسئله به تعبیر این دست از کارشناسان آنقدر مهم وقابل توجه به نظر می رسد که هم می توان آن را در دسته مسائل پیشگیرانه قرار داد وهم می توان آن را در بحث درمان روانی ایدز گنجاند.

دکتنر پرویز پورفتاح،استاد دانشگاه وکارشناس مسائل اجتماعی،دراین باره بر لزوم طبیعی رفتار کردن با افراد مبتلا به این بیماری اشاره می کند و می گوید:برطبق نظر کارشناسان ایدز به جز راههای خاص، از فردی به فرد دیگری به آسانی  سرایت نمی کند وبه همین دلیل اصلا نباید نگرانی دراین زمینه برای افراد وجود داشته باشد.درواقع این رسانه هستند که باید نقش مهمی در ایجاد امر فرهنگ پذیری در جامعه داشته باشند.

از سوی دیگر به عقیده این استاد دانشگاه «ایدز فوبیا»تبعات بدی برای کلیت جامعه دارد .چرا که به باور او وقتی در جامعه افراد از ایدز وبه تبع آن فرد ایدزی هراس داشته باشند در برخورد با فرد ایدزی واکنشهای غیر طبیعی از خود نشانی می دهند که این مسئله باعث فراری شدن فرد مبتلا به ایدز از جامعه وانزوا و درنهایت پنهان کردن بیماری خود از دیگران است.

به عقیده پورمفتاح منزوی شدن فرد مبتلا به ایدز دو پیامد بسیار مهم برای جامعه خواهد داشت:

۱-به تدریج این افراد دچار بحرانهای روحی و روانی وبدبینی شدیدی نسبت به جامعه می شوند و حتی نسبت به جامعه موضع تقابل می گیرند که این مساله برای سلامت روانی جامعه اصلا مطلوب نیست وباعث ایجاد مشکلات فراوانی در آرامش اخلاقی-روانی  جامعه می گردد.

۲-فرد مبتلا به این بیماری در صورتی که بداند با مشخص شدن ابتلایش از جامعه طرد می شود، به هیچ وجه حاضر نیست که بیماری خود را آشکار کند که این مسئله هم مشکلات خود را برای جامعه به وجود می آرود.

صحبتهای این جامعه پژوه وآسیب شناس رفتارهای اجتماعی در حالی است که افراد مبتلا به بیماری ایدز در صورت رعایت نکات وهمراهی جامعه می توانند سالها زندگی با کیفیتی داشته باشند.

از سوی دیگر به باور پزشکان عفونی شرایط روحی فرد هم در طول عمرش ومقاومت سیستم ایمنی او در برابر بیماری بسیار حائز اهمیت محسوب می شود که دراین راه جامعه باید به او کمک کند تا همیشه از روحیه خوبی برای مقاومت در برابر این بیماری برخوردار باشد.آن چنان که عمر برخی افراد مبتلا به بیماری پس از ابتلا به بالای ۲۵سال هم میرسد که این مسئله لزوم همراهی جامعه با این افراد زا متذکر می شود.

در میان نکته ای که در برخی جوامع عقب مانده از لحاظ فرهنگی رخ داده هم باید مدنظر قرار گیرد،آن چنان که در برخی جوامع، ایدز فوبیا آنقدر در جامعه گسترش پیدا می کند که حتی در مورد آن اطلاع رسانی نمی شود چرا که حتی از بردن نام آن هم هراس وجود دارد.به همین علت جامعه شناسان به این مسئله اشاره دارند که باید فرهنگ عمومی جامعه را دراین باره تا جایی که مقدور است افزایش داد.