لحظات بسیارحساس وسرنوشت سازبود،اهل حرم بسیار تشنه بودند.
چه کسی می توانست گره گشای این مشکل باشد؟
عباس؛ اومرد روزهای سخت بود.
به فرموده امام علی(ع):عباس ذخیره ای بود برای کربلا.
- وقتی که بودمایه آرامش بودوقتی هم که رفت خیال همه راحت بود که آب خواهد رسید،چون  برای آوردن آن کسی رفته بود که شکی نبود  موفق خواهدشد.
اوستون لشکرامام حسین بود.حتی اسمش لرزه براندام دشمن می انداخت،درتوصیف این شخصیت کلمات کم می آورند.
- دشمن آراسته ومنتظر دستورفرمانده بود.
لشکرشیطان مثل چروک متعفن چشم به دستورعمربن سعد ملعون داشتند.
امروزعباس مثل همیشه درپشت سرحسین حرکت نمی کرد،بلکه چندگام جلوتر ازاوبود تا حسین آسیبی نبیند.
درخیمه گاه همه بادیدن عباس آرام می شدند.زینب نگاهی به قامت رعنای عباس می انداخت ومی گفت:ماشاالله،لاحول ولاقوة الابالله
اوبرسرفرات باخود حرف می زدوبه خودش می گفت:حسین درحال نوشیدن مرگ است،من آب بنوشم؟
اوآب نخوردوآب تا ابدشرمنده عباس شد.
وقت برگشت بودکه کمرحسین راشکستند ودست های عباس بن علی راقطع کردندواین پایان غم انگیزی بودبرتراژدیک ترین داستان تاریخ.