به گزارش آوای سیدجمال، این روزها که می‌گذرد، دل می‌سپاریم به پاییز و عاشقانه‌هایش.

به پاییز دل می‌سپاریم، تا بهاری کند دل‌هایِ خزان زده‌ از بادِ خزان‌‌مان را.

بادِ خزان می‌تازد، سخت و سرد. آمده است دل‌هایمان را سرد کند، آمده است خنده بر لب‌هایمان بخشکاند، بادِ خزان حسود است. چشم دیدنِ گرمی‌ و نزدیکیِ دل‌هایمان را ندارد.

پیشه پاییز اما عاشقی است. عشق می‌ورزد و عشق می‌آموزد. دلش تابِ سردی ندارد.

باد، سردی به دل‌هایمان می‌ریزد و پاییز عشق!

و سرانجام پاییز، به بارانِ مهر، سردیِ بادِ خزان از دل‌ها دور می‌کند.

و دل‌هایمان به بارانِ مهر، آرام می‌گیرد.

و این خاصیت پاییز است. و مهر غزلخوانِ پاییز است.

شعر می‌خواند و امید می‌تاباند.

غزلش تازه است و شیرین. غزلی ناب از جنس غزل‌های لسان الغیب، حافظ شیرین سخن.

شاعرِ فارسی گویِ شیراز که نامش به پاییز پیوند خورده‌است و به ماه مهر.

و چون مهر از راه می‌رسد دل‌هایمان به شیرینیِ غزل‌هایِ حافظ عطرآگین می‌شود.

و چون دل می‌سپاریم به کلامِ شیرینش، غمِ روزگار فراموش‌مان می‌شود.

که کلامش بوی امید می‌دهد و آدمی به امید زنده است:

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند/چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند

نوشته فاطمه تخمه‌چی

انتهای پیام/