به گزارش آوای سیدجمال، وقتی از پدرم می پرسم دوران انقلاب در دوره شما چطور بوده..!؟ با لبخند معنی دار اش می گوید: در آن زمان من نوجوانی بیش نبودم ، حوادث و وقایع زیادی در دوران انقلاب در شهر ما رخ داده، اسدآباد در آن زمان افرادی زیادی بودند که عیله نظام شاهنشاهی طاغوت فعالیت داشتند فعالیت ها بیشتر مخفیانه و پنهانی بود.

 اوایل با تعداد کم کار می کردند اما رفته رفته به تعدادشان افزوده میشد ، چند روز بیشتر به پیروزی انقلاب نمانده بود تعداد انقلابی ها آنقدر زیاد شده بود ، جرات پیدا کرده بودند که راحت در خیابان بصورت علنی حضور داشته باشند، اما این کار توام با استرس و اضطراب بود.

طرفداران نظام شاهی با چوب و چماق و چاقو ریخته بودند توی خیابان و حق حضور انقلابی ها در خیابان ها رو گرفته بودند ، دوران بسیار دلهوره آور و ترسناکی بود ، هرکسی هم که میخواست برای تامین معاش و کسب درآمد بیرون بره ، با برچسب انقلابی با چاقو و چوب و چماق میزدندش و جان شو از دست میداد

تا اینکه روحانیون دسته های انقلابی رو سازمان دهی مجدد کردند و اتحاد و همبستگی در مقابل افراد قلدر و طاغوت آن زمان ایستادگی و به مقابله پرداختند تا اینکه در سراسر کشور انقلاب به پیروزی رسید.

پدرم میگفت پس از پیروزی انقلاب با شوق و استیاق فراوان منتظر بودیم بهمن ماه هر سال دهه فجر رو جشن بگیریم ، راهپیمایی کنیم ، همه کوچه و محل رو تزیین به عکس ها ، پرچم سه رنگ کنیم ، همه بچه های محل زوق و شوق این کارها رو داشتند

همه با کمک هم برنامه های جشن رو پیش میبردند ، همه خوشحال و در پوست خودشان نمی گنجیدند ، جنگ شد و کشورعراق به وطن تازه از نفس گرفته حمله شد ، مسئولین همه در آن زمان هم به فکر مدیریت جنگ بودند و هم به فکر معیشت مردم آن زمان بودند واقعا همه راضی و قانع بودیم و سادگی از روی اخلاص موج میزد.

همه کمک حال هم بودند و نسبت به رفع مشکلات هم سر از پا نمیشناختند ، اوایل انقلاب بود و بهمن تماشایی؛ امروز در اوج مشکلات بازهم بهمن تماشایی بود؛

مائده صفایی