به گزارش آوای سیدجمال به نقل از تبیان؛ در آثار و اخبار حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السلام) آمده است که ایشان در تابستان روى بوریا و در زمستان روى پلاس مى نشستند و لباس خشن مى پوشیدند مگر موقعى كه میان جمعیت می رفتند و خود را براى آنها مى آراستند.

این بیان نشان می دهد که حضرت رضا(ع) همانند مردم عادی زندگی می کردند و علاقه به خودنمایی نداشتند ولی مدعیان معنویت با خودنمایی و خودمحوری و ادعا خود را نشان می دادند. این شیوه زندگی شان و منزلت اهل بیت علیهم السلام را برای ما آشکار می کند.

قرآنی عمل کنیم

صبح که چشمانمان را باز می کنیم، اولین کارمان معمولا این شده است که به موبایلی که کنار ما خوابیده است، سری بزنیم. مطالب شبکه های اجتماعی برایمان از اهمیت زیادی برخوردار است. شب که می خواهیم بخواب برویم تا بازی را به مرحله بعد نرسانیم، خوابمان نمی رود. ذره ذره زندگی خود را از دست می دهیم بدون اینکه بدانیم. مطالعه در زندگی مان کمرنگ شده است و مهم تر از اینکه گاهی فراموش می کنیم، در کتاب آسمانی، تامل کنیم. شاید بهتر است در جای، جای خانه مان بنویسم قرآن بخوانیم و قرآن بخوانیم. صبح که از خواب بیدار می شویم بهترین کار این است که قران را باز کنیم تا نور آن چهره مان را زیباتر کند اما غافلیم. ابراهیم بن عباس نقل می کند: هر چه از حضرت رضا علیه السّلام مى پرسیدند میدانست. به تمامی سؤال ها پاسخ می دادند. تمام سخن و جواب و مثالى كه مى آورد از قرآن استفاده می نمود در هر سه روز یك مرتبه قرآن را ختم می كرد.

حضرت رضا(ع) می فرمودند: اگر بخواهم در كمتر از سه روز ختم كنم، میتوانم ولى به هر آیه اى- كه می رسم در آن دقت می كنم كه در باره چه چیز و چه زمانى نازل شده به همین جهت در هر سه روز یك مرتبه ختم می كنم. از اوضاع زندگی این روزهای ما که بگذریم، می بینیم توجه به کلام الهی در جای جای زندگی معصومین موج می زند و شایسته است برای برنده شدن در زندگی چنین رویه ای داشته باشیم. وقتی این انس شکل گرفت ما قرآنی می اندیشیم، قرآنی عمل می کنیم و در کل خط کش مان قرآن می شود. این شیوه علاوه بر آن که برای ما الگو است،نشان می دهد قرآن ظرایفی دارد که امام معصوم نیز که متصل به علم الهی است با مراجعه به آن بهره مند می گردد.

با سخن خود کسی را نرنجانید

یکی دیگر از کارهایی که اگر انجام دهیم روزمان شب نمی شود، طعنه زدن به دیگران است. کارمان این است که با نیش و کنایه حرف بزنیم و دلهایی که رنجانده ایم تعدادش از دستمان دررفته است. ابراهیم بن عباس گفت: هرگز ندیدم حضرت رضا علیه السّلام با سخن خود كسى را برنجاند و هرگز ندیدم سخن كسى را قطع كند تا او صحبت خود را تمام می كرد، این نمودی از آزاد اندیشی است. تحمل مخالف و نوع بیان و احترام امام رضا(ع) به اشخاص سبب می شد، مخالفان و افرادی از ادیان دیگر، با این رفتار های سنجیده و صحیح عمیقا جذب ایشان گردند. حال آنکه در دنیای امروز دغدغه این رفتارهای بدون فکر تاوانهای جبران ناپذیری به بار می آورد.

درست بنشینیم

این روزها احترام به سالمندان کمرنگ شده است، هر طوری که دوست داریم مقابل بزرگان می نشینیم و فراموش می کنیم پوشش خود را در محضر دیگران مخصوصا خانمها رعایت کنیم.

امام رضا(ع) هرگز پاهاى خود را مقابل كسى دراز نمی كردند و نه تكیه می دادند هرگز غلامان خود را ناسزا نمی گفتند و ندیدم كه آب دهان به زمین بیاندازدند. هرگز در موقع خنده قهقهه نمی زدند، خنده ایشان تبسم بود. این نشانه ها نشان دهنده آداب احترام نزد اهل بیت است و حداقل توقع می رود این رفتارها در زندگی ما تجلی یابد.

گشاده دستی و رشد اجتماعی

یکی دیگر از ویژگیهای ایشان صدقه دادن بود. وقتی از خواب بیدار می شویم بهترین کار این است که صدقه ای برای خود و سلامتی خانواده مان کنار بگذاریم. گرایش اهل بیت و توجه ایشان به مقوله صدقه علاوه بر بعد فقر زدایی تاثیر دیگری نیز دارد و آن این است که در فرد سخاوت و گشاده دستی نهادینه می شود و سبب رشد اجتماعی می شود و حتی اگر در فرد تحقق یابد آن شخص  رضا گونه می گردد. امام رضا(ع) هرگز محتاجى را رد نكردند، بقدرى كه قدرت داشتند. این رویه ی اهل بیت در کمک رسانی و دریافتن حال فقرا اگر در وجود ما ملکه شود و به رفتار تبدیل شود، سبب بهبود و رشد معنوی ما می گردد.

اینها گوشه هایی از زندگانی فردی ایست که لحظه لحظه و شب و روزش با خدا و خلق خداست این ها اشاره هایی بود ولی همین مقدار اندک نیز کافی است تا متوجه شویم امام ما کیست و وظیفه ما نسبت به خداوند و آن بزرگواران به چه ترتیب است.