خاطره زیر به لحظه تولد ایشان اشاره می کند:

سید وارد خانه شد، به او خبر دادند وضع حمل هاجر نزدیك است. كنار حوض نشست. دست و رویش را شست و سپس به كتابخانه ‏اش رفت و شروع به خواندن قرآن كرد و با خودش نیت كرد كه نام فرزندش را از قرآن بیابد و «روح ‏اللّه‏»، اولین كلمه‏ اى بود كه توجه او را جلب كرد.

بچه‏ ها با خنك ‏تر شدن هوا به حیاط رفته و داشتند در میان باغچه‏ ها و درخت ها با هم بازى می‏ كردند و هرچه «مولود» دختر بزرگ سید، از آنها می خواست كه آرام تر بازى كنند؛ فایده ‏اى نداشت.

بچه‏ ها می‏ دانستند كه به زودى یك نفر به جمعشان اضافه خواهد شد و آن ها خواهند توانست با او بازى كنند؛ پس شادمان از آنچه در پیش داشتند با جست‏ و خیز كودكانه ‏شان، شادى خود را عیان می كردند.

هنوز سیّد، قرآن در دستش بود كه صداى گریه نوزادى در خانه پیچید، با خوشحالى برخاست، قرآن را بوسید و روى ترمه طاقچه گذاشت و به طرف اتاق هاجر رفت.

«مولود» كه صداى گریه طفل را از پشت در شنیده بود، فریادى كشید، بچه ها هم به صداى او همه پشت پنجره اتاق مادر جمع شدند و هرچه تلاش كردند از پشت پنجره بسته چیزى ببینند، موفق نشدند تا اینكه ننه آقا پرده‏ هاى اتاق را به كنارى كشید و پنجره را باز كرد.

بچه‏ ها همراه پدر به داخل اتاق رفتند. هاجر با چشمانى بی رمق و خسته به بچه‏ ها لبخند زد و پلكهایش را بست. قابله، نوزاد را در آغوش پدر گذاشت و گفت: «مبارك است؛ پسر است».

بچه‏ ها سرك می‏ كشیدند تا بتوانند چهره كودك را ببینند و ننه‏ آقا تلاش می ‏كرد كه آنها را از اتاق بیرون ببرد.

سید به نوزاد می نگریست و به این می‏ اندیشید كه "روح ‏اللّه"‏ او به دنیا آمده بود.

پس كودك را بوسید و چون دید دختر كوچكش «آغازاده» با حسادتى كودكانه هنوز در میانه در ایستاده است و به نوزاد تازه از راه رسیده می نگرد، صورت او و تك ‏تك بچه‏ هایش را بوسید و «مولود» پتو را روى مادر كشید تا او اندكى استراحت كند.

پایان پیام/ن