به گزارش آوای سیدجمال، می خوانمت مادر که اعجاز عشق تو چیز دیگری است ،تو در هیچ واژه ای نمی گنجی و در هیچ کتابی جای نشدی .

میم مادر مرا به یاد مهربانی اش الف نامش مرا به یاد امید ،دال نامش مرا به یاد دوستی و ر آخرنام زیبایش مرا به یاد رحمت خداوند می اندازد .

بگو چگونه تورا در قاب دفترم توصیف کنم ؟

صبر و مهربانی ات را چگونه در ابعاد ذهن کوچکم جای دهم؟

آن زمان که تا صبح برایم لالایی می گفتی تا خوابم ببرد. در طول روز هزاران بار خود را فدای من می کردی ،من بارها به زمین می افتادم و دست کوچکم را می گرفتی و بلندم می کردی .

قدم به قدم در زندگی همپای من بودی

تو به من آموختی در سخترین شرایط امید را از دست ندهم و خدا را از یاد نبرم.

یادت هست برای من هم سجاده می انداختی تا با هم نماز بخوانیم بعد بلند می خواندی تا تکرار کنم ؟

آشی که که پخته بودی یادم نمی رود سنگی توی دهانم شکست دردم گرفت نه برای دندانم برای اینکه چشم مادر دیگر سویی نداشت.

یادم نمی رود بوسه بر پیشانی تب دارم میزدی و با مهر مادرانه ات لقمه های عشق را در دهانم می گذاشتی ،وقتی بوسه بر دستان چروکیده ات می زنم ،یاد کودکی ام می افتم که همیشه لطافت دستانت را به همه فخر می فروختم.

من حالا نیز به تو افتخار می کنم بخاطر خشکی دستانت با افتخارو تمام قد به همه می گویم تا بدانند این دستان مادر من است که تمام زندگی اش را پای من گذاشته .

من با نوازش همین دستها بزرگ شدم،قد کشیدم ،حرف زدم ،راه افتادم  وحالا اینجا ایستاده ام تا با تمام وجود م بگویم :مادرم مدیون تمام مهربانی هایت هستم کمی کمتر از آنچه دوستم داری دوستت دارم.

یادداشت/سارا نظری