می خواهم امشب، وسعت پرندگی ام را رها کنم!
باید فرصت را غنیمت شمرد!
باید این لحظه ها را قدر دانست!
می توان پرواز را تجربه کرد؛ فقط کافی است قدری سبک تر شویم؛ آن قدر سبک که نیروی هیچ جاذبه ای، زمین گیرمان نکند!

همه امشب شوق پرواز دارند.پرواز روح بسوی معبود.

مساجدامشب شلوغ اند.همه آمده اند.

ازپیر و جوان،دختروپسر،حوزوی و دانشگاهی.

به مسجدجامع اسدآباد که نزدیک میشوی آرام آرام صدای خواندن جوشن کبیر روضه خوان را میشنوی که با صدای خود،حس نیایش در حاضرین را به حضور میخواند.

با چند پسر جوان که در حیاط ایستاده اند مشغول صحبت میشویم که یکی از آنان خود را حمیدمعرفی میکند.

از حمید درباره حضور در مسجد آن هم این موقع از شبانه روز سوال میکنیم که در جوابمان میگوید:آمده ام تا تکلیف یک سال آینده خود را معلوم کنم.

حمید که دانشجو است در ادامه میگوید:اینجامثل تقسیم زمان سربازیست که مشخص میکند هرکس باید وظیفه خود را چگونه انجام دهد.

از حمید جدا میشویم و وارد مسجد جامع میشویم و درون مسجد صدها حمید میبینیم.

مداح در حال زمزمه دعای جوشن کبیراست"سبحانک یالااله الاانت الغوث الغوث خلصنا من النار یارب"