به گزارش آوای سیدجمال، چرا 16 آذر به نام  «روز دانشجو» در تقویم نام گرفت؟ سال ۳۲ یعنی ۶۵ سال پیش بود که با اعتراض دانشجویان دانشگاه تهران به سفر ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور وقت ایالات امریکا و دخالتهای این کشور در انجام کودتای ۲۸مرداد سه تن از دانشجویان این دانشگاه به نام های مصطفی بزرگ نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت رضوی به شهادت رسیدند و نام دانشجو در تقویم ماندگار شد.

با نامگذاری روز دانشجو، در تقویم هر ساله دانشگاههای مختلف کشور مراسمی را یرای دانشجویان در این روز برگزار میکنند.

چند روز تا روز دانشجو باقی است و دانشکده علوم پزشکی اسدآباد به استقبال 16 آذر رفت و مراسمی را برای دانشجویان این دانشکده برگزار کرد.

در این مراسم که تعدادی از مسئولان شهرستان نیز از جمله فرماندار، رئیس دانشکده علوم پزشکی و حتی معاونان رؤسای دانشگاههای دیگر حضور داشتند، بعد از سخنرانی رئیس دانشکده، نمایش کلیپی از فعالیتهای دانشجویان و تجلیل از انان ساز گروه موسیقی کوک شد و یک آن جوانان دانشجو شروع به رقص و پایکوبی کردند و با دردست داشتن گوشی تلفن همراه خود به فیلمبرداری پرداختند.

 جالب تر اینجا بود که مسئولان دانشگاه گویی از این لودگی های دانشجویان که به اسم شاد بودن آنان تمام شد، به وجد امده بودند و عکس العملی برای تذکر نداشتند و بی توجه از کنار آن گذشتند. 

این مراسم با تمام لودگی و مغایر بودن با فرهنگ ایرانی اسلامی بودنش، آن هم در روزی که به نام شهیدان مصطفی بزرگ نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت رضوی تمام شد، اما سؤال اینجاست چرا مسئولان دانشگاه توجیه نیستند که این روز اصلا برای برگزاری جشن نیست بلکه معنای واقعی ان استکبارستیزی است.

سؤال اینجاست که چرا باید در روز دانشجو که باید گرامیداشت یاد شهدای دانشجو باشد، تنها به اجرای ساز و رقاصی گذشت و اصلا به نام آن شهدا و عملشان توجهی نشد.

مسئولان مربوطه پاسخ دهند که چرا در این مراسم به جای حرکات لودگی که تنها نام دانشجو و دانشگاه و فرهنگ و دانش را خدشه دار میکند، به موضوعاتی که به صورت متوالی در باره درگیر کردن جوانان به کارهای روزمره و دوری از وظیفه اصلی آنان که همان گفتمان سازی است،  و صد البته دغدغه رهبر انقلاب است، پرداخته نشد.

چرا یک دانشجو پشت تریبون حاضر نشد تا دغدغه دانشجو را بگوید و مسئولان پاسخگو باشند؟

در بیشتر دوران معاصر دانشجویان جزو گروه های مرجع بوده اند و البته در سالهای اوج گیری انقلاب جامعه اعتقاد راسخی به قشر دانشجو داشت و دانشجو نیز هم در تشخیص راه و هم در انتخاب روش و رویه جزو طبقات پیشگام بود. اکنون با مشاهده این صحنه ها باید از خود پرسید شأن یک قشر مرجع همین است که ظهور پیدا کرد؟

آیا این حرکات نشانه پس رفت نیست ؟ و اگر این نحو حرکات جزو قهقراست جای آن است که به این نکته پرداخته شود چگونه و چرا این اتفاق  رخ داده است؟

مطالبه گری، روشنگری، دغدغه مندی و سایر مولفه هایی که حضرت آقا از دانشجویان انتظار دارند نسبتش با این رفتارها چیست؟

آیا وقت آن نشده که این قشر فرهیخته در حد خود که دانشجوی تراز انقلاب اسلامی بودن و رعایت شأن مرجع و نخبه بودن است، رفتار کرده و خود با اتخاذ روشهای مناسب ،انتساب حرکتهای سبک و ناپسند را از دامان دانشجو پیراسته نماید؟

یکی در جمع گفت که دانشجویان دلخوشی ندارند بگذار شاد باشند!

و اما در جواب این عزیز اینکه درست است که دولت و مسئولان فرهنگی در اجرای برنامه های فرهنگی شاد مناسب کوتاهی کرده اند اما نباید جوانان ما در روزی که شهدای دانشجو بخاطر اسلام و انقلاب جانشان فدا شد،  اینگونه با رقص و پایکوبی لودگی کنند و درواقع به جای سبک ایرانی_ اسلامی، سبک آمریکایی را ترویج دهند.

در این روز بهتر بود که مسئولان دانشگاه به جای مشغول کردن دانشجویان با آهنگ های شاد و تحریک آمیز باتوجه به حضور مسئولان بالادستی از جمله فرماندار فرصت را غنیمت می شمردند تا دانشجویان مطالباتشان را بازگو کنند.

تنها مراسم روز دانشجو به همین یک روز ختم می شود که آن هم اینگونه برگزار شدنش جای بسی سؤال و تأسف است، بنابراین پیشنهاد می شود که مسئولان دانشگاه حداقل کرسی آزاداندیشی که می تواند جوانان را روشنگری کند و نتیجه بخش باشد و صد البته یکی از دستورات رهبری برای برگزاری ان است، را در دستور کار قرار دهند.

انتهای پیام/ن