پربیننده ها
آخرین اخبار
به گزارش آوای سیدجمال به نقل از شهدای ایران؛ در روز هایی که چشم های بسیاری از مادران شهدا پر از اشک شده است و همسران دهه 60 و 70 در اوج روزهای جوانی شان بیوه می شوند و نام همسر شهید بر ایشان گذاشته می شود و فرزندان 20 روزه و 40 روزه مدافعان حرم رنگ پدر را نمی بینند، برخی از مسئولان دولتی نه تنها توان درک عظمت کار مدافعان حرم را ندارند بلکه اصل دفاع از حرم را به سخره می گیرند.
بنابراین گزارش، در کنار بی توجهی های مسئولان دولتی به جوانان مدافع حرم و خانواده شهدای مدافع حرم که در میان ایشان مدافعان حرم افغانستانی در بدترین شرایط در حال زندگی هستند، اخیراً برخی از مسئولان گستاخی را به حدی رسانده اند که اقدام به تمسخر حرکت دفاع از حرم گرفته اند.
ماجرا از آنجا آغاز شد که حامد زمانی خواننده انقلابی و جوان کشورمان که از رفتار یکی از آقایان مسئول در یک سخنرانی به ستوه آمده اما مسئولان اجازه نداده اند تا جواب توهین را همانجا بدهد در صفحه شخصی اش نسبت به جسارت مدیر عامل یکی از موسسات به شهدای مدافع حرم افشا گری کرده است.
زمانی می گوید: در اجراهایی که داشته است مادران شهدای مدافع حرم از او خواسته اند که هر کجا می رود حتما یک کار برای مدافعان حرم بخواند و زمانی هم لبیک را برای این مادران شهدا بهترین تصمیم دانسته و در یکی از برنامه های دولتی آن را اجرا می کند که آقای مدیر عامل در هنگام سخنرانی اش رفتن به سوریه و دفاع از حرم را به سخره می گیرد.
زمانی در اینباره در صفحه اش نوشته است:
امروز_صبح
به دعوت یکی از مؤسسات مالی و اعتباری اجرای برنامه داشتیم...
با آهنگ امام رضا(ع) شروع کردیم و بعد به ترتیب: راز روشن، لبیک، روز جوان، دیروز امروز فردا.
مثل همیشه من و بچه‌ها هر چی داشتیم گذاشتیم، مخصوصا موقع اجرای آهنگ «لبیک».
دقیقاً بعد از اجرای ما، در حالی که هنوز بچه‌ها مشغول جمع کردن وسایل بودن و به قول معروف هنوز عرقمون خشک نشده بود، نوبت سخنرانی مدیرعامل اون مؤسسه شد.
در کمال بهت ما و مسئولین و حضار ایشون سخنرانیشون رو با یه لحن تمسخر آمیز به دور از شأن مجلس، با این جملات شروع کردند:
-ساکاتون کو پس؟؟؟
-ساکاتون رو اوردید؟؟؟
-آقایون و خانما! ساکاتون رو بستید؟؟؟
-با این آهنگایی که این آقا خوند! مث اینکه ما باید پاشیم بریم سوریه بجنگیم!
و در ادامه نظرشون این بود که این آهنگا چه ربطی به این ایام و جشن انقلاب دارند؟ و... الی آخر
در کمال تأسف علی‌رغم اینکه مسئولان برنامه اعتراض و عصبانیت منو پشت صحنه دیدن، از دفاع کردن و پاسخ دادن من ممانعت به عمل آوردن و ما رو به خارج از سالن هدایت کردن!
چون اونجا نذاشتن جلوی اون جمعیت حرفامو بزنم و از چیزایی که باید دفاع می‌کردم دفاع کنم بخودم واجب دیدم که اینجا عرضه کنم:
-سرکار عالی مدیر عامل!
کاش یادتان می‌بود که این انقلاب مال کیست!
کاش کسی پایهٔ میز ریاستتان را نشان می‌داد که به کجا بند است و روی کدام خون‌ها قدم می‌گذارید!
آری آن انقلابی که شما مدیر و مدعی‌اش باشید فاتحه‌اش خوانده است، دیگر پایش به سوریه، عراق، یمن و بلاد دیگر مظلومان باز نخواهد شد!
اما آن انقلابی که پیر خمین از آن دم زد نه مرده است و نه در بهمن پنجاه و هفت می‌ایستد!
خون می‌دهد...
جان می‌دهد...
در هر نقطه‌ای از این دنیای دون!
...
امام ما به آموخته «جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمی‌شناسد. ماباید در این راه بسیج سربازان جهان اسلام را به راه بیندازیم».
ما انقلاب و جشن انقلاب را اینگونه آموخته‌ایم!
پس شمایید که آدرس را اشتباه آمده‌اید...
جشن حقیقی انقلاب ما آن روزی است که جهان به وسیلهٔ امثال همین بچه‌ها از لوث وجود هر ظلم و بی‌عدالتی پاک شود.
و اما ملاک، حال افراد است!
اگر چون شمایی از هزینه دادگان برای انقلاب باشند، یا باید توبه نصوح کنند که چرا چنان کردند، یا استغفار کنند که چرا چنین می‌کنند!
...
میزتان مستدام!
واذا خاطبهم الجاهلون قالو سلاما
پس
سلام!
انتهای پیام/ن
نسخه مناسب چاپ
دیدگاه شما