به گزارش آوای سیدجمال،  شیوع ویروس کرونا و عملکرد نهادهای جهانی از یک سو و واکنش های دور از اخلاق برخی دولت ها نشان داد که با یک جان مملو از سیاست های بین دولتی و نه جامعه یا روابط بین الملل روبرو هستیم.

به ظن ناظران و تحلیلگران؛ میل به نهادهای بین دولتی تنها در زمان صلح و بدون جنگ بوده و در مواقع بحرانی، دولت تنها دستگاه قابل اعتماد می باشد که می توان امیدوار بود که حس ناسیونالیستی آن به اتباع خود پیش برنده تر باشد.

مهم ترین شاهد بر این ادعا اقدامات سازمان بهداشت جهانی به عنوان مسئول مستقیم سلامت جهان چند میلیاردی است که ملموس ترین خدمت آن اعلام روزانه آمار مبتلایان است.

گویی وقوع دو جنگ جهانی در سالهای ۱۹۱۴ و ۱۹۳۹ و جنگ های پس از آن منفعل بودن این نهادها را به میزان کافی نمایان نساخته بود، لکن بحران حاصل از شیوع ویروس کرونا سیمایی بدون روتوش از میزان کارکرد آنها عرضه نمود که شاید در این گفته دونالد ترامپ بیشتر تامل کنیم که "به دلیل کاغذپرانی و رهبری نادرست، این سازمان نتوانسته است کاملاً به توانمندی های بالقوه خود دست یابد".

مع الوصف، امروز قاطبه کشورها به عدم کفایت این نهادها و حتی اتحادهای منطقه ای پی برده اند؛ بنابراین اتحادها یا به عبارت بهتر توافقات دو یا چند جانبه بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته و کسب حداکثر سود برای طرفین معاهده بر هر چیز ارجحیت دارد و در این میان دولت ها کمتر خود را ملزم به اقناع جامعه جهانی می دانند.

البته این نوشتار در پی نادیده گرفتن خدمات سازمان‌های بین المللی نیست لکن بشر امروز به دنبال یافتن پاسخ این سوال است که آیا سازمان ملل متحد و نهادهای وابسته آن از زمان تاسیس از سال ۱۹۴۵ می توانند کارنامه قابل قبولی درخصوص کارائیشان در زمان بحران ها -به ویژه بحران های جهانی- ارائه دهند؟ آیا اتفاقاتی از این دست روزشمار فروپاشی آن را به جلو نخواهد انداخت؟ 

به نظر می رسد باید باز هم بر نظر اندیشمندان مکاتب واقع گرایی ادای احترام کنیم که دولت ها مهم ترین و اصلی ترین بازیگران عرصه روابط بین الملل هستند.

هادی بختیاری