به گزارش آوای سیدجمال، صبح امروز وقتی از خواب بیدارشدم غم سنگینی تمام وجودم را آکنده کرده بود ، بی بهانه و بی مقدمه، پرنده میمانست که در یک روز پائیزی هستی اش را به دست باد داده و آخرین ریزشهای آشیانه اش را تماشا میکند،

آرام از پشت پنجره درختان پارک را مینگرم ، آنها هم رنگ و رخصارشان به زردی گرائیده ، همه چیز فراهم است تا هجوم غم تمام عیار شود و بتازد وبتازد،

آره جمعه من اینگونه آغاز شد،

در آسمان شهرم دسته هایی از پرستوها را میبینی که در آرزویی در حال کوچ اند و خانه و کاشانه خود را رها کرده اند و به امیدی،

چه لذتی دارد در این میان بودن!

غم ‌و پریشان حالی ام همچنان فواره میکشد و دل پردردم رقص کنان در کنارش به نظاره،

افکارم بدنبال این درد بی دردی است که درد بی دردی از درد دردش بیشتر ،

غمهای نداشته ام یکی یکی در مقابلم رژه میروند و دل پر دردم ایستاده و سان میبیند، و آه های آتشینش را بدرقه میکند،

غم! امروز مهمان من است، بی دعوت و بی مقدمه، آمده است تا مرا ببرد به مهمانی دیگری ،

نمیدانم کدامین قرارگاه انتظارم را میکشد و یا اسب سرکشم در کدامین ستون کاخ های غم مهار کرده ام،

گاهی کلانه دردم تپه های میمک است ، در یک روز سرد، در محاصره ،

گاهی در حسرت سیراب کردن ی تشنه لبی در پت غربی مجنون،

گاهی در حسرت یک دل سیر از گریه در کنار آخرین رمق یک رفیق،

و گاهی هم برای تنهایی و جدا افتادنم،

همه دردهایم را بقچه سفر میکنم ودل به دیار نجف تا کربلا، شاید این توشه تسلای دل پر دردم باشد،

شاید! شاید! به نگاهی به رویایی یا به الهامی، لبخندی مهمانم کند و بزداید دردهای کهنه ام را، آن یار سفر کرده،

امروزم اینگونه شروع شد و دست تقدیر اینگونه برایم رقم زد این جمعه پائیزی را،

دل گرفته را دریابید تا شاید دود کش دل آتشینم باشید.

انتهای پیام/ن