به گزارش آوای سیدجمال، وقتی تاریخ را ورق می‌زنیم به صفحه ایی می‌رسیم که در سر فصلش نوشته است ۱۵ شعبان میلاد امام مهدی (عج ) ناخودآگاه خیره میشوم در تک تک حروفش؛

آنقدر آنرا مرور  تا به عمق تاریخش نفوذ میکنم و ذهنم پر می کشد،  بی تردید خودم را بر بال رویاهایم میسپارم و برای آزادی ذهنم، برای تفسیر رویاهایم به ‌پروازم خیره میشوم،

در کنار شهرها و آبادیها که بعضا ویران شده اند،  در کنار ضریح امامین و ناودان طلایی کعبه و مسجد و بیت المقدس  و هر جای زیارتی دیگر،  یکی یکی چهره ها را از نظر میگذرانم، دعاها و خواسته های زوار را میشنوم ، جور و ظلم حکام جبار را می بینم ، ضجه‌های مردمی که ستم سرتاپایشان را پوشانده را با چشمهای اشکیم میبینم ،  در کنار آواره‌هایی که در دار و دنیا زمین سجاده‌شان است و آسمان نگاهشان، و مردمانی از هر قوم و آئین و مذهب که انتظار میکشند برای یک منجی ،

راستی کدام منجی؟

یکی گنجینه خود را در عمق سینه کش کوهی میجوید و هنوز آتشی برای دود کردن اسپند خروجش ، روشن دارد !

آن یکی سالهاست صلیبی بر دوش ،  تا آن بر دار  رفته را  بازیابد و گنه از نیاکان بشوید و آن یکی گوساله سامری را از دوباره از نوع  به همنوایی آراسته ،

آن گروه داوودش را و این یکی مولایش را، همه با امیدی  و زبانی ، زبانی نه از جنس کلام ، همه فریادشان یکیست و طلبشان یکی،
 
 وقتی در همه این جمع طالبانش را محک میزنیم و با انگشتهای خیالی محاسبه میکنم هنوز در جستجوی۳۱۳ ایم که در دریایی پر از نهنگ‌ها در شناورند،

در دریای پر تلاطم ذهنم، نهنگ‌ها را میشمارم، چه بیشمارند، بارنگها و نژادهای مختلف، و چه اندک‌اند حق طلبان و ستاره‌های ازلی‌، ولی ندایی امیدم میدهد!! ‌

“هستی در همین نزدیکی و هستی در همین همسایگی”

چه زود بالهایم خسته از رویای خود ساخته میشود، گویی سهم ما همین  اندک بود،

به قلم قاسمعلی زارعی