به گزارش آوای سیدجمال، قاسمعلی زارعی در این یادداشت نوشت: درست در ۳۱ سال پیش در چنین روزی  در عملیات والفجر 10 وارد شهر حلبچه یکی از شهرهای کرد نشین عراق شدیم.

بدون مقاومت وبدون حتی شلیک گلوله ایی

اهالی شهر آماده پذیرایی از  ما شدند؛  به رسم سنت کردها؛   زنان  با دود کردن اسپند و مردان هم چند قدم فاصله از محل کار خود،  به نشانه استقبال ورود ما را خوش آمد می گفتند؛  حتی کودکان  شهر هم از دیدن ما ترس و وحشتی نداشتند وبه زبان کودکانه ورود ما را خوش آمد می گفتند؛

 بازاریان و کسبه به شغل خود مشغول بودند.

تک و توکی که  بخاطر در گیری در خطوط مرزی از شهر خارج شده بودند  در حال برگشت به شهر بودند .

ایرانیها گویی به خانه خود آمده اند  با محبت واحترام و بدون کوچکترین تعرضی  ویا گارد نظامی ، اینان دلها را تسخیر و مهربانی ارمغانشان بود.

غروب چراغ های شهر یکی یکی روشن شد و مردم به استقبال آرمش شبانه می رفتند و شهر اصلا نشانه ایی از یک شهر جنگی نداشت.

در صبحگاهان وقتی دشت حلبچه به صبح ظفر دل بسته بود؛

 سایه مرگ بر سر شهر حلبجه نمایان بود .

 گروه گروه از مردم شهر  دست به عصا با چشمانی اشک بار آواره  دشت و بیابان شده بودند؛

  چه درد ناک است مردمی بدست حکومت خود مورد بی مهری که نه هدف بمباران شیمیایی قرار گیرند.

 دخترکانی که اشک امان آنها را بریده بود و  تن نازک و کوچکشان بر اثر بمباران شیمیایی تاوول زده بود،

 چه نو عروسانی که در آن شب برای همیشه آرامیدن و چه کودکانی که در حسرت بازیهای کودکانه سر به بالین مرگ گذاشت .

حالا من کرد زبان،  وقتی سوز و گریه و مویه زنان کرد را می دیدم و می شنیدم. چقدر باید صبر میداشتم و تحمل میکردم تا اشک و آه و دردهایم را سرکوب کنم و مرحمی برای پاهای برهنه و زخمی شان باشم ؛

یاچشمانی اشک آلود و مصدوم را  مداوا کنم؛

  ویا  برای نجات آنها از زیر بمبارانهای متوالی عراقیها فکری کنم. 

 الحق و الانصاف که گردان تحت فرماندهی ام سنگ  تمام گذاشتن دلسوزانه و برادرانه.

و چه روز سختی بود روز 26 اسفند 66.

 چه غمگین است   این دل بی قرار بعد ازاین همه سال.

انتهای پیام/ن