به گزارش آوای سیدجمال، هفدهم مرداد ماه سال ۷۷ با شهادت مظلومانه محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی، به همراه هشت نفر از اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان به دست گروهک تروریستی طالبان با پیشنهاد شورای فرهنگ عمومی یک روز به نام “خبرنگار” در تقویم جمهوری اسلامی به ثبت رسید.

روز “خبرنگار” در واقع روز عمل به آیه و کلام خداوند است که می‌فرمایید “ن والقلم و مایسطرون”؛ چرا که با قلم اوست که گره از مشکلی باز می شود و یا مردم در جریان اخبار و اطلاعات قرار میگیرند.

اینجاست که با وجود خبرنگارانی که دل در ره عشق به قلم زده اند تا قدمی بردارند و ره گشایی برای دل آنان که نه توان ندارند و نه زبانی ‌باشند.

امروز قلمم برای خبرنگاری است که می شنود، فکر میکند و مینویسند اما گاها بی احترامی می‌بیند، احضار می‌شود، بایکوت خبری و حتی تهدید می‌شود، تاجایی که برخی مواقع دود این حرفه و کارش را به چشم خانواده اش هم می رود و جالب اینجاست که باز هم دل در گرو کار داده و دم نمی زند، غر نمی‌زند و همچنان پایدار و مقاوم ایستاده است.

آنجا که خبرنگار در راستای حل مشکل مردمی قلمی میزند و شاید به مزاج بسیاری از مدیران و رؤسای ادارات خوش نمی آید، آنچنان برخوردی ناشایسته ای می‌کنند که توان ادامه کار را از خبرنگار می‌گیرند اما به تعریف و تمجید از مسئولان کم کار که میرسد، خوششان می‌آید و ارتباطشان باتو بیشتر است.

برخی از خبرنگاران صورتشان را باسیلی سرخ نگه‌داشته اند و علی رغم اینکه قلمی در اختیار دارند به وسعت هزاران فریاد اما هیچ وقت از آن استفاده شخصی نکردند .

اما امروز که روزی است به نام “خبرنگار” بگذارید کمی از دردهای آنان بگویم که البته باز هم مربوط به خودشان نیست و فقط و فقط چون خوی مطالبه گری در خود دارند، به زبان جاری میکنند.

امروز در شهرستانی که به نام سیدجمال الدین اسدآبادی شناخته شده، شاید به تعداد کمتر از انگشتان یک دست “خبرنگار” داشته باشد که البته به اذعان مسئولان این شهر که حمایتی از برخی از آنان نمی کنند، این تعداد هم زیادی است.

خبرنگار نامش باخودش است، باید خوی مطالبه گری داشته باشد که اگر این چنین نباشد و گره از مشکلی باز نکند، دیگر خبرنگار نیست!

امروز همین خبرنگاران کمتر از انگشتان یک دست شهرستان ۱۰۷ هزار نغری اسدآباد گاها با مشکلاتی مواجه اند که پای صحبتشان بنشینید کلامی از خود نمیگویند و تنها دغدغه شان مردم است و بس.

برخی از خبرنگاران این شهر فراتر از همه خط‌کشی‌های ایجادشده در میان خبرنگاران، خود را در برابر دغدغه‌های مردمی مسئول می‌دانند و شاید از خبرنگار بودن بیشتر حس مسئولیت‌پذیری تمرین کرده‌اند، بی‌آنکه به این بیاندیشند که ممکن است بار دیگر بایکوت خبری از سوی مسئولان شوند، از شرکت در جلسات منع شوند، توهین و تحقیر شوند.

با نزدیک شدن به روز “خبرنگار” ممکن است مسئولان ما هر کدام تریبونی در اختیار بگیرند از حرفه خبرنگاری تعریفی داشته باشند اما نباید این تعاریف در حرف باشد و وقتی خبرنگاری رسالت خود را بر مطالبه گری انجام داد، جلویش بایستند و نگذارند قدم از قلم بردارد.

اما علی رغم همه این سختی و مشقت ها و شنیدن توهین، تحقیر، پرخاشگری و دربسته‌ مواجهه‌ شدنها، خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی هر روز بی‌مهابا قلم در دست می‌گیرد یا شاید بهانه‌ای از رضایت مردم می‌یابد تا دوباره باشد و بنویسد و گره از مشکلی باز کند.
و اما چند مطالبه از مسئولان این شهرستان؛

امروز ارتباط بین رسانه و روابط عمومی ها و البته رؤسای ادارات و نهادها باید تنگانگ باشد تا بتوان مردم را در جریان اخبار و امورات شهرستان گذاشت که متأسفانه در این شهرستان گاها ارتباط بین خبرنگار و مسئول روابط عمومی کم است که باید این امر تقویت شود.

و دیگر اینکه متأسفانه با رشد روزافزون کارکرد فضای مجازی و ایجاد کانال های تلگرامی در سطح شهرستان، مدیران دستگاههای اجرایی و انتظامی و… با این کانالها ارتباط می‌گیرند و اخبار را در اختیارشان قرار می‌دهند که بعضا ” باعث بروز بسیاری از مشکلات هم شده است و البته جایگاه خبرنگاران هم تضعیف می‌شود.

لیلا نظری فرهودی

عصرهمدان
انتهای پیام/