به گزارش آوای سیدجمال، محرم رسید، راهی که به حسینی شدن ختم می‌شود و همگان در اندیشه‌ مهیا کردن مراسمات عزاداری برای سید و سالار شهیدان؛ بوی محرم که می‌آمد، هوای کربلایی شدن به سر زد، محرمی که وصفش به مراتب سخت است.

قطعه‌ای از تاریخ اسلام که اگر هر روز هم درباره‌اش صحبت کنند، باز جایی نکته‌ای، حرفی و یا حدیثی جا می‌ماند.

در ایران رنگ سیاه  به منزله‌ غم، ماتم و اندوه است و ما ایرانیان هر ساله به ماه محرم که نزدیک می‌شویم، برای ماتم از دست دادن سومین گل گلستان امامت سرور و سالار شهیدان امام حسین ع همه‌جا را سیاه‌پوش می‌کنیم .

آذین‌بندی کوچه‌ها و خیابان‌ها و درب منازل با پرچم‌های سیاه؛ باز صدای نوای مداحان در کوچه و پس‌کوچه‌ها از خانه‌ها و مساجد و حسینیه‌ها به گوش می‌رسد؛

چقدر دل‌تنگ این روزها بودیم روزهای حسینی، غم دل زیاد است و زمان کم که برای صاحب این روزها امام حسین(ع) بگویم، از اسیر شدنم به کربلایت که آرزویی است؛

آقایم امسال محرم را نگاهی خاص بر ما بینداز، ما را به جمع نوکرانت جای بده راه دوری نمی‌رود اگر عاشقانت را دعوت کنی و به رسم میزبانی گریه‌های آرامش‌بخش را به آنان عطا کنی؛

کاش کسی بود تا جرعه‌ای اب می اورد و بر لب های خشک حسین و عباس می‌زد.
چای روضه هایت دوای درد بی درمان مردم شده؛ مردمی که سخت گرفتار و از شما دورند؛

نکند ارزو بر دلم بگذاری؛ همیشه ارزو داشته و دارم که محرمت را ببینم و چشمانم برایت ببارد.
انتهای پیام/ن