به گزارش آوای سیدجمال، بار دیگر محرم با آن حس و حالش، حسی که در هیچ جایی  و نسبت به هیچ کسی نمی‌توان ابرازش کرد، آمد و شاهدش بودیم.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              
یکی از ایام پرشور و مقدمه عاشواری حسینی تاسوعا است، تاسوعایی که تا نباشد، عاشورایی نیست در واقع تا تاسوعا را نفهمی، عاشورا در نمی یابی و در سرگردانی و حیرت می‌مانی.

یکی از خالص‌ترین انسان‌ها، دلاورمردی از تبار علی (ع) و تشنه لب سقایی که با خون خود ارزش‌های انسانی را مفهومی عمیق و جاودانه می‌بخشد، در این روز به شهادت می‌رسد و عشق برادر و امام به آب سودا نکرد و عطش را  آبرو بخشید و  چه حسرتی بر دل فرات و فراتیان گذاشت.

آنجا که شمر ملعون قطره‌ای آب را از سقای تشنه لب دریغ می‌کند و دستانش کنار آب فرات از پیکر جدا شد.

تاسوعایی که  روز باب الحوائج، حضرت اباالفضل العباس (س) است، روزی که حریت و آزادی، نامردی و نامردمی‌ها را به بند حقارت می‌کشید و برای قرن‌ها انسانیت و ارزش‌های ناب انسانی و عشق به اهل بیت (ع) در تاریخ ماندگار می‌شود.

تاسوعایی که بزرگداشت شجاعت، مردانگی، دلاوری، ایثار، ادب و جوانمردی است که تسلیم نشدن در برابری ظلم ظالمانه را به ما آموخت.

به راستی علمدار، علمش را بر کدامین قله به اهتزاز درآورد که هنوز بعد از قرن‌ها همیشه سرخی خونت بر بلندای قله افتخار، انسانیت و ارزش‌های انسانی برافراشته است.

با اینکه این محرم، ایام تاسوعا و عاشورا تداعی لحظات از دست دادن سالار شهیدان، حضرت امام حسین (ع) است اما پیروزی حق بر باطل حس عجیب و خوش است که برای ما شیعیان هر ساله تکرار می‌شود.

امروز عشق به سیدالشهدا(ع) و علمدار آن‌چنان با خون و گوشت ما آمیخته شده و در واقع جان‌مان از تولد با عشق حسین (ع) و پرچمدار او سرشته است  و هرگز فراموشی را  برنمی‌تابد.

این واقعه کربلا است که اعتقادات و باورهایمان را پر رنگ تر می‌کند و به ما گوشزد می‌کند که برای که و برای چه باید در این راه قرار بگیریم.

واقعه کربلا  تا ابد ماندگار است و راز و رمز ماندگاری شیعه هم در ماندگاری عشق به حسین (ع) است.

دل شیعه هم  امروز  همواره در آتش عشق حسین (ع) خانه می‌كند و این عشق زیبا می‌ماند چرا که راه و  رسمش ستودنی است.

تاسوعا و عاشورا تشنگی فزونی  دارد که با عطش عشق به حسین (ع) و  ارادتمندی به ابوالفضل العباس (ع) در جانمان آتش می‌گیرد و می‌سوزد.

 این سوز دل با همین عطش سیراب می‌شود و حسین(ع) با لبیك چرا که لبیك به حسین (ع) و  درک رسالت او، پیمان با همه خوبی‌هاست.
انتهای پیام/ن