به گزارش آوای سیدجمال، دنیای کودکی بزرگ است، برخلاف آنهایی که فکر می‌کنند دنیای بچه ها کوچک است؛ من فکر می‌کنم دنیای آنها بزرگتر است.

بزرگی به شناخت بیشتر محیط و آدمهای بیشتر نیست، بلکه بزرگی به وسعت بیشتر دل است؛ دنیای کودکان آنقدر بزرگ است که برای همه جا هست و همه می‌توانند در آن باشند چه آدمهای بد و چه آدمهای خوب.

انسانها وقتی بزرگ می‌شوند دنیایشان کوچکتر و معیارهایشان تنگ تر می‌شود خوبها را تنها آنهایی میدانند که خودشان فکر می‌کنند اما کودکان این طور نیستند برای اونها همه چی خوب است و بدها هم می‌توانند خوب باشند.

ما که دلم‌مان برای معلم مان تنگ شده بود، با مشورت بچه ها قرار گذاشتیم بریم خونه معلم  و جویای احوالش بشیم، حتی پولهایمان را هم روی هم گذاشتیم و هدیه ای خریدیم و رفتیم خونه معلمی که در منطقه ما زندگی می‌کرد، در که زدیم فرزندش در را باز کرد و ما رفتیم داخل خونه مثل آدم بزرگ‌ها نشستیم و جویای احوالش شدیم و فرزندش از ما پذیرایی کرد.

هنوز چهره معلمم یادمه که چقدر خوشحال شده بود و بعد بهمون گفت مریض نبوده و چند ورزی را مسافرت بوده و از فردا میاد سر کلاس؛

این خاطره را گفتم بگم به نظرم ما بچه ها کار بزرگی کردیم، کاری که شاید اگر  الانمون بود نمی‌کردیم، ما بدون پیش داوری وقتی دیدیم خبری از معلمون نیست رفتیم و جویای احوالش شدیم کاش آدم بزرگ‌ها هم این طور بودند و اگر از کسی چند روزی خبری نداشتند،

سری بهش می‌زدند یا اقلا تلفنی حالش رو می‌پرسیدند، البته برای جویای احوال کسی شدن وسیله ارتباطی کم نیست؛

کاش کینه ها مثل کینه بچه ها بود و بدی ها را زود فراموش می‌کردیم.

کاش کمتر از هم بی خبر بمانیم و بخاطر همین میگم: " کاش کودک می ماندیم".
انتهای پیام/ن