ناصرخسرو آرزو و حسد را به مارهایی تشبیه می کند که در دل انسان حسود جای می گیرند و علاوه بر آزار و اذیت فرد مقابل، درون او را نیز آزار می دهند. حسد به معنای: «زوال نعمت کسی را خواستن، رشک بردن، بدخواستن و یکی از صفات پست انسانی است که از اجتماع بخل و شَرَه نفس حاصل می شود». (فرهنگ معین، ذیل واژه ی حسد)